Ο Μπάνυ

 

Είναι φορές που τα τελευταία δυο χρόνια, μετά από αυτό που μου συνέβη, θυμάμαι πιο συχνά τον Μπάνυ. Τον φίλο μου τον παιδικό από το δημοτικό μέχρι που τελειώσαμε το σχολείο, μέχρι και λίγα χρόνια αργότερα που μας ένωνε το κοινό μυστικό ότι πίναμε ντρόγκια. Ο Γρηγόρης είναι χωρίς υπερβολές δυο μέτρα παλικάρι με ένα τεράστιο κεφάλι, μελαχρινός με λεπτά και σφιχτά χαρακτηριστικά, αράπικα μάτια, γερακίσια μανιάτικη μύτη, νευρώδης και από κατασκευής μυώδης. Σουλούπι γενικώς τρομακτικό και μαζί αστείο. Από μυαλό δεν έλεγε και τίποτα, αντικοινωνικός, μπαχαλάκιας με ευαισθησίες. Δεν είχε αναπτύξει ουσιαστικά κανένα άλλο ενδιαφέρον εκτός από το hip hop, την αλητεία την αντίδραση και τα ναρκωτικά. Ήταν όμως πάντα εκεί να υπερασπιστεί, να μοιραστεί, πιστος να πάει και να ‘ρθεί, να κάτσει κάπως ντροπαλός και αμίλητος κάπου εκεί δίπλα. Θυμάμαι που ήταν εύζωνας και παράταγε τη σκοπιά κι έμπαινε κι έσπαγε για να πιεί μες το φυλάκιο και που με είχε βάλει κι εμένα στο στρατόπεδο πίσω από το σύνταγμα ο αθεόφοβος να πιούμε μια μέρα. Μετά από τότε ήταν που μου έστειλε δυο μηνύματα που μου έλεγε πως με είχε ερωτευτεί. Τότε ένιωσα κάτι σαν προδοσία, έναν πόνο αφόρητο αδικία που έχασα τον φίλο μου που είχα από παιδί. Αιωνόβιο γιαούρτι που λέμε. Κι ύστερα πήρε δυο φορές τηλέφωνο βρεθήκαμε κι άλλες δυο τυχαία, έκανα σα να μη μου το είχε πει αλλά κι ούτε μπορούσα να είμαι όπως πριν απτική και άνετη μαζί του. Σπάσαμε, χάθηκε τελείως κι από την πόλη, είχε κι αλλού ρίζες, μπάτσος ήτανε ο πατέρας του εδώ. Ούτε ξέρω που είναι κι αν ζει ο Μπάνυ    Πάνε κοντά είκοσι χρόνια.    Ίσως κάπως κι έτσι ... επιθυμία ανεπιθύμητη ... δεν το θέλαμε.      Καταλαβαίνω.