ο παλιάτσος

 

Σε έχω συνδέσει με την Ποίηση. Η Ποίηση είναι ένας τόπος που πάντα σε βρίσκω, δίπλα ή απέναντι, σε έχω μαζί μου. Γράφω ποιήματα για μένα, για μας όταν τα καταφέρνω καμιά φορά, σπάνια και εξαίρετη. Είναι σαν το ψάρεμα και η ποίηση, σα να ψαρεύεις με τα χέρια μάλιστα. Βλέπω και πως γράφω και πως χειρίζομαι τα γραπτά μου, εγωιστικά ίσως με έναν τρόπο ιδιωτικής χρήσης για την αυτογνωσία και την προσωπική μου ικανοποίηση να χρησιμοποιώ τα εργαλεία της Ποίησης για να ομορφύνω αυτή τη διαδικασία και να εξασκούμε στην μουσική. Ακόμα και στα έργα που συμμετέχω το κάνω με αυτόν τον προσανατολισμό. Είδα ακόμα, πώς όσες φορές μέχρι τώρα έγινε να παρουσιάσω κάτι, πώς παρασύρθηκα και από τη ματαιοδοξία και την ανάγκη να με παραδεχτούν ή ακόμα και για να υπάρχει αυτό ως ιδιότητα που να δικαιολογεί στα μάτια της κοινωνίας την παράταιρη και πολλές φορές εκκεντρική συμπεριφορά μου η οποία την περισσότερη ώρα μου φέρνει αμηχανία και δυσκολία στον συντονισμό. Η κοινή λογική αποτελεί θανάσιμο εχθρό μου, σαν από βεντέτα. Κι αυτό μου το επιβεβαιώνουν οι κοινωνίες όπως έχουν εξελιχθεί. Και η ζωή μου που το μεγαλύτερο κομμάτι της το έχω περάσει στην φύση και σε συναναστροφές με ανθρώπους ειδικού κοινωνικού μοντέλου. Τελευταία μου ήρθε μια επιθυμία να μπορούσα λίγο να ρίξω τους τόνους. Να κάτσω να βάλω εισαγωγή σε πολλά τραγούδια μου που δεν έχουν. Να τα στρώσω κάπως όλα να γίνουν πιο απαλά. Σκέφτομαι διάφορα και είναι σκέψεις από μένα για σένα για μας και το περιβάλλον μας. Σε ακούω. Μ' αρέσει που είσαι μπροστά. Αλλά αν μου το παίξεις και Μεγαλέξανδρος θα σου πω τα λόγια του Διογένη. Όπως και να το κάνουμε τα πράγματα έχουν μεγαλύτερη αξία όταν τα μοιράζεσαι. Και η ευτυχία είναι να μοιράζεσαι σπουδαία "πράγματα" με αυτούς που αγαπάς.