Τι είναι αυτό που δυσκολεύει μια απλή διαδικασία, μια αλληλουχία διεργασιών. Όταν ξεκινάω να αναπνεύσω, να αναπτύξω το θέμα, αδειάζει πάνω μου ένα σιλό από καταστάσεις που με θάβουν κάτω από αυτόν τον σωρό. Βρίσκομαι στα ερείπια μετά από έναν μεγάλο σεισμό.

Όλη η ανθρωπότητα και η ενημερότητα της μας περιγράφει, με μιαν άδικη περιγραφή που δεν είναι η δικιά μας. Με ένα βήμα, μια «μικρή» κίνηση, ένα κλικ που λέει κι η Γώγου, εμείς μπορούμε να "αποφύγουμε" αυτόν τον σωρό και να βάλουμε την ανθρωπότητα στην «θέση» της. Όχι αναμεταξύ μας, δίπλα, εκεί «στο πάρκο με τα ανακυκλώσιμα».

Μπορούμε να ξεκινήσουμε με πνευματισμό αν δε θες να ξεκινήσουμε με ένα φιλί, αλλά γιατί να μη θες να ξεκινήσουμε με ένα φιλί; Σε χρειάζομαι δίπλα μου όπως και να έχει, βγαίνω στο φως ακριβώς για αυτόν τον λόγο, για να σε αγκαλιάσω και να σε ευχαριστώ που σε ονειρεύομαι σε έναν καλύτερο κόσμο και ζω την περισσότερη ώρα μέσα σε αυτόν, ένα με αυτόν..

Το ξέρω ότι δεν είναι πάντα έτσι. Ότι περνάω από όλη την γκάμα των συναισθημάτων, πολλές φορές ανεξέλεγκτα, ως ένα βαθμό τραγικό και τρομακτικό. Είναι όλα για να σε κερδίσω ενώ απλά θέλω να είμαι μαζί σου να είμαι, να παλεύουμε και να πολεμάμε για την γαλήνη, την ευγενική σοφία και ομορφιά.

Σε χρησιμοποιώ σχεδόν όλη την ώρα, το ξέρω. Είσαι το αγαπημένο μου «υλικό», μα σε ρωτώ, συνέχεια σε ρωτώ, δε σε ρωτώ; Σου λέω να κάνουμε διάδραση, δημοκρατία και με ομοφωνία παρακαλώ. Τρελαίνομαι καμιά φορά και αυνανίζομαι δημόσια, τρέχω πετώντας τα ρούχα μου και πέτρες πετώντας. Μπορείς να μου το αλλάξεις αυτό;

Με μάλωσες πολύ άσχημα. Μου έκοψες την καλημέρα. Γι’ αυτό μου την έκανες ή για το άλλο; Δε με χάλασε όμως, με έφτιαξε, είμαι για σένα τρελή. Βλέπεις πόσο cool διεκδικώ την αγάπη μαζί σου. Νομίζω, ναι, είμαι το πρόσωπο που πρέπει να εμπιστευθείς..