η σκιά του αοράτου

 

«… και μέσα από τον κύκλο του θεάτρου

προβάλει η σκιά του αοράτου…»

 

 Πλήρωσα ακριβά τα δίδακτρα. Πανάκριβα. Τα ανάμεσα να δω που βρίσκονται στην πλάνη και την μαύρη αλήθεια. Πώς το γυαλί το καθαρίζουνε από της φλόγας την μαυρίλα. Έχασα ανθρώπους έχασα, τον εαυτό μου παραλίγο. Και με μισές αισθήσεις πορεύτηκα και με ολόκληρες στάθηκα και είδα κι ήβρα. Πως το ζυγίζουν το χλωρό. Πως το ζυγίζουν το ξερό. Και πως και τι πιο πέρα.  Και δεν ξεχνώ αυτό που με έκανε να ορκιστώ πάντα να λέω ότι έχω για αλήθεια.

Να μην ξεχνώ τη δύναμη του αγαπημένου που η έλλειψη του η φυσική με οπλίζει με την πέννα. Την φαντασία που φτιάχνει τον χαρακτήρα της ψυχής. Και πως γίνεται το πάρε δώσε να μάθω πλήρωσα και θέλω κι άλλο να μοχθήσω να αποκτήσω να πληρώσω κι άλλο κι άλλο κι άλλο τα πανάκριβα κι άλλο.

Μα είναι μέρες που δεν ξέρω. Τι να φέρω. Που παίζουν εικόνες στο μυαλό μου άναρχα. Ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα χάδι κι όλα μαζί. Κι ύστερα πάλι το γυμνό να κυριαρχεί. Πάντα αυτό. Από την ώρα που το τόλμησα με έχει τρελάνει. Ξέρεις, διάλεξα την χειρότερη στιγμή να το τολμήσω. Το έχω μεγάλο κουσούρι αυτό το ανάποδο. Είναι για να μας δοκιμάζω. Αυθόρμητα γίνεται, δεν το ‘θελα. Δεν το ήθελα να μας ξεκάνω έτσι. Μα ούτε και υπολόγισα ότι εσύ θα με χτυπούσες τρις χειρότερα.

 Κι όμως δεν έχει σημασία τίποτα από αυτά. Αυτά ας πούμε είναι για να μετράει κανείς την ένταση και τίποτε άλλο. Εγώ θέλω να νιώθω αυτή τη δύναμη στο θετικό της πρόσημο και μπαίνει μέσα μου και … σκέφτομαι μόνο αυτό. Αυτό. Γιατί  πιστεύω, όπως είπε κι ένας αναρχικός, πως η δικαιοσύνη είναι ένστικτο.

Και δε μετανιώνω για ότι σου έχω γράψει. Κι αν τα σβήνω είναι γιατί κάποια είναι πολύ προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς όταν λέμε κάτι δε σημαίνει πως πρέπει ο άλλος να το παίρνει ως μοτίβο. Έχουμε του κόσμου τους εαυτούς να συντονίσουμε και να συντονιστούμε.

Ορίστε πάλι χάνομαι τώρα και συρρικνώνομαι παρακαλώντας. Να μ’ αγαπούσε λίγο κάποιος σου εαυτός τόσο που δικό μου να τον είχα… φτου φτού κι απ την αρχή πάλι τώρα. Μιλώ και στην ουσία δε λέω τίποτα καινούριο, κάποιον τρόπο, κάποιο σήμα μια μέθοδο να εκμαιεύσω κάτι να μη γυρνώ από το παράφορο στο παράλογο και να πέφτω στη μοναξιά ή την τρέλα της έλλειψης.

Δεν το αφήνω έτσι, κάνω τις κινήσεις τις ρεαλιστικές. Προχωράω το στρατιωτάκι μου μπροστά. Σκέφτηκα κι έχω βγάλει και πιο σημαντικά πιόνια τώρα. Μήπως και φτιάξω κάτι πιο φαντασμαγορικό πιο κουλτουριάρικο τέλος πάντων. Είναι και λίγο αυτές τις μέρες που έχω εξαντληθεί. Και μια αγκαλιά θα μου έφτανε. Περιμένω νέα σου. Να μάθω θέλω πολύ για το έργο σου. Ήρθε ο Φλεβάρης! Σήμερα είναι κι η μέρα των ερωτευμένων! Ίσως να καταφέρω το βράδυ να έχω ενέργεια ώστε να αποτυπώσω κάτι φρέσκο από τα ωραία σου που με βασανίζουνε να στο χαρίσω.

Βέβαια δεν έχω προσπεράσει τελείως τα νεύρα που μου έφτιαξες τις τελευταίες μέρες. Και θέλω να ασχοληθώ να εξηγήσω και κάποια πράγματα πάνω σε αυτά. Επίσης μου την δίνει που έχω αφήσει την λογοτεχνία στην άκρη για να σου μιλάω απλά και κατανοητά και μια θέλω έτσι και μια λέω πως πρέπει να γυμνάζομαι μόνο αλλιώς. Δεν ξέρω. Τι να έκανα καλύτερο για να μας ζεστάνω. Ένα φιλί σίγουρα θα ήταν καλύτερο από όλα αυτά. Εντάξει έχω και ποίημα να δουλέψω. Θέλω φιλί όμως. Πόσο θα με ξεγελάω με φαντασίες. Να είχα μια ημερομηνία. Να είχα κάτι άλλο εκτός από αισθήματα, ελπίδες, αγγέλους, σκιές, όνειρα  και .. ένστικτα.