Θα ήθελα να ήμουν μια χούφτα μαργαριτάρια. Ζωντανά. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου από το πρωί και πάλι εκεί. Μου γ… λυκαίνει το μυαλό. Γυρίζω πλευρό και κάτι σαν πούπουλα με χαϊδεύουν. Το στομάχι μου έχει πριονοκορδέλες. Χάλασε ο διακόπτης. Πώς κλείνει αυτό; Γιατί δεν κλείνει; Είναι πολύ περίεργη ιστορία. Κάπως σα να έχει ξεκινήσει από το τέλος προς την αρχή. Πρέπει να βγάλω ένα έργο. Να μπορώ να σταθώ, να έχω κάτι κι εγώ, για τα μάτια του κόσμου έστω, μια καλή δικαιολογία. Το επεξεργάζομαι κι αυτό. Είναι πολύ ακατάστατα όλα. Έχω κάνει μια αρχή. Και σε αυτή τη διαδικασία μου λείπεις πολύ. Μα πιο πολύ μου λείπεις σκέτο. Συχνά ανακρίνω τον εαυτό μου μήπως και πιάσω κάτι βαθύτερο. Μήπως και έχω αφήσει κάτι να γίνει απωθημένο. Μήπως κάποιο μίσος με ξεγελάει καμουφλαρισμένο. Να το βρω να το κάνω παραγωγικό θυμό. Λέω δε γίνεται να είναι όλα τόσο αφιερωμένα στη λατρεία. Να είναι όλα έλξη και οργασμός. Ο πόλεμος σου με έχει βασανίσει αλύπητα και χωρίς να υπολογίσει κανέναν και τίποτα. Με έχει αναγκάσει σε εξοντωτικές μάχες και αλλαγές. Πώς γίνεται να προκαλεί μόνο τον θαυμασμό μου, την έκσταση μέσα από μια ιδιότροπη αντίληψη για την αγάπη, την ηδονή, την ευτυχία και το βάθος του έρωτα. Είμαι πάνω από μια ώρα σ’ αυτή τη σελίδα και νομίζω πως είμαι λίγα λεπτά. Δεν μπορώ να βρω κάτι να μου εξηγήσει γιατί όταν θυμώνεις εγώ μέσα μου γελώ και μ’ αρέσει που νιώθεις κάτι έντονο για μένα. Εντάξει, όχι και πάντα. Κάποια χτυπήματα υπήρξαν «σχεδόν» δολοφονικά. Και εκπλήσσομαι που δεν έχω κάποια αρνητική σκέψη γι’ αυτά. Θέλω μόνο να σε βασανίσω ωραία. Με αφή. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν βρω την κατάλληλη υπομονή για κάτι τέτοιο. Σίγουρα μπορώ να το κάνω από το χαρτί. Αυτό ναι θέλω να το κάνω. Έτσι όπως είμαι δεν γίνεται να μην το κάνω. Θα βασανιστώ για να σε βασανίζω. Δηλαδή έτσι, πάλι για μένα εκδίκηση μηδέν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή