Πάλι «για σφαλιάρες» έγινα

 

Απανωτά τα κύματα. Την απόλυτη σκοτεινιά μου κεραυνοβολούν φάροι. Μια βουτώ, μια ανασαίνω. Ξέρω που πηγαίνω, μα δε ξέρω τι έχει εκεί. Μια δύναμη ακατανίκητη με οδηγεί. Σμίγει με την κραυγή μου. Σκοτώνει κι ανασταίνει το κορμί μου. Κάθε που κορυφώνεται με ξεκινάει πάλι από την αρχή. Και γεμίζει καινούριο φεγγάρι. Όνειρα αλμυρά μου αφήνει στο μαξιλάρι. Η θάλασσα για λίγο ηρεμεί και σε βλέπω              Γη.            Όταν μου λείπουν τα κύματα γίνομαι από μόνη μου «για σφαλιάρες». Κολλάει το μυαλό μου χειρότερα κι από αντρικό. Ανεβάζω πυρετό. Σε θέλω. Δεν ξέρω τι έχει εκεί μα το θέλω κι οι αισθήσεις μου κλείνουν στα τριάντα εκατοστά, στα μηδέν, στο ένα. Λες και μου ξυπνάνε μαζεμένα όλα όσα πάνω τους πάτησα για να δω το φως που με γκρέμισε σε αυτόν τον νυχτερινό ωκεανό. Δεν ξέρω πώς τα πράγματα θα είχαν γίνει αλλιώς. Αν μπορούν να γίνουν κάπως αλλιώς αυτό ενδιαφέρει. Κάπως που να μπορώ να σου δίνω το χέρι. Να βρεθούνε τα μέρη που μαζί σου θέλω να τα κοιτώ. Τα τοπία μου γίνονται Ολύμπια. Η μορφή σου ταιριάζει εκεί που το βλέμμα μου αράζει, στα σύννεφα, στα δάση, στους αφρούς από τα κύματα. Θέλω να σε ζωγραφίσω στην μνήμη μου να σε χαράξω ένα σχέδιο γλύπτη. Αυτό θέλω να γίνει με την αφή. Όλες οι πέτρες που έχτισα ήτανε από μάγμα. Θέλω τον χρόνο να κυκλώσω και να γίνουν όλα πάλι λάβα. Να τα λιώσει μια ανάσα. Στον ώμο μου. Στις πλάτες μου μιά έχω φτερά και μιά έχω το βάρος των στιγμών που μαζί σου ονειρεύτηκα στο πιο βαθύ μέρος του νου. Στα έχω κάνει και στίχους. Με πείσμα, με πίστη, με αγάπη και λαχτάρα φρικτά ερωτική. Κάθε μου προσπάθεια στο χαρτί με κάνει υγρή. Η όψη μου γίνεται σαλεμένη και χορεύει του Πάνα την άγρια μουσική. Λικνίζομαι στη γιορτή των αιώνων. Κι όλα αυτά είναι η αφή που αφήνεται και τρέχει τρελή να σε βρει όπως σε στόχο προγραμματισμένη τορπίλη. Που ονειρεύομαι να μπαίνει από την κεντρική πύλη και να σκάει αστεράκια λουλουδάκια φιλιά και χάδια συμπαγή σφυρηλατιμένα  στο αμόνι του έρωτά μας χρόνια ατέλειωτα από χτυπήματα κάθε δευτερολέπτου και κάθε παλμού που "μπήκες" μέσα μου. Ναι ξέρω πως με λόγια μόνο χρεώνομαι κι άλλο. Όμως σταμάτησα πια να αμφιβάλω.     Η τρέλα μου θα σ’ αρέσει.  Η καρδιά σου θα με χωρέσει.  Ο δρόμος σου απάνω μου θα πέσει  για να σε κοιτάξω με ώριμα μάτια.  - ! -   Να σου πω         σε θέλω      στη ζωή μου   το ορκίζομαι.  Να αφήσω στα χέρια σου όση ώρα θες την ψυχή μου, την ζωή μου. Ωπ ωπ ωπ ωπ … εντάξει. Βάλ’ τη πάλι μέσα. Να στη δώσω με το περίβλημα.        Να το έχουμε μαζί.  Να το δούμε σε όλες τις εποχές. Και σε όλα τα μήκη της σφαίρας. Μοντέρνα σκανδιναβικά. Μεταμοντέρνα τραγικά και ισοπέδωση τρελή απελευθέρωση κι όποιον πάρει ο χάρος. Ρομαντικά μεσαιωνικά τρυφερά και κοψοφλέβικα. Αρχαιοελληνικά κλασικά με έργα μύησης κι ερωτικής φιλίας. Αναγεννησιακά κι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ρωμαϊκά με όργια και υπερβολές. Σε χρόνο μελλοντικό στο και καλά όλα τυποποιημένα και χαλαρά δεν τρέχει και τίποτα που όλα υπό έλεγχο. Προϊστορικά στη σπηλιά μυστικά και άγρια σκηνικά. Και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο..  θες.      Ρίξε μου μία καλή να ξυπνήσω.. στην αγκαλιά σου.