Αν κάποτε στάθηκα δίπλα σε έναν άνθρωπο, νιώθοντας αυτό που είμαι και θέλω, αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ. Γι' αυτό ζητάω πράγματα για μας. Για να νιώθω την ύπαρξη, ολόκληρη. Ορατή και αόρατη μαζί. Όπως κάποιοι πολύ δυνατοί στίχοι την έχουν φωτογραφίσει, ξέρεις. Πράγματα χωρίς ντροπή και φόβο. Πέρα από αυτό που όταν το σκέφτομαι αρχίζω να λιποθυμώ. Γιατί έχω και κάτι που επιμένει μέσα μου αχαλίνωτο. Σαν άγριο ζώο, που συχνά με τινάζει και με βροντά χάμω. Να μου θυμίζει πως τίποτα δεν κερδίζεται μονόπλευρα, χωρίς αγάπη κι ελευθερία και ότι δεν είμαι μόνη ποτέ. Όταν παρατηρείς* κάτι όμορφο μετά αναπόφευκτα το αγαπάς, όταν το αγαπάς το σέβεσαι και όταν το σέβεσαι σε εμπιστεύεται. Ξεκινάει να κυλάει. Δε ξέρω, είναι και ο έρωτας στη μέση. Ο έρωτας δεν παίζει συστήματα. Παίζει μέσα στον ναό τους πεσσούς. Και δεν γίνεται κανείς να κλέψει στα ζάρια. Σου το έχω πει, στη χάση του φεγγαριού θέλω λίγο παραπάνω. Θέλω να σε νιώθω περισσότερο κοντά μου. Αυτό είναι όλο. Γιατί έμαθα να σε κοιτώ στο πρόσωπο του και σε κάθε χάση τρελαίνομαι που σε χάνω. Θα μου πεις μπορώ τότε να γράφω ποιήματα. Εντάξει, πω πω τι ωραία.. α α ααααααα
* παρατηρώ είναι η σωστή λέξη, όχι παρακολουθώ, κατασκοπεύω κτλ. Με σαλτάρει που επηρεάζεται αρνητικά το κλάσμα: σεβασμός/εμπιστοσύνη, όταν έρχεται σε συνάρτηση με την κ... τη λίβιδο. Θα σπάσει το κεφάλι μου αλλά θα το λύσω κι αυτό. Εφόσον οι αξίες είναι μετρημένες σωστά (και πάω στοίχημα ότι θες για αυτό) το σφάλμα βρίσκεται σίγουρα μέσα στον τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή