Στο κατάλευκο δωμάτιο 3

 

Έτσι έγινε και με το τελευταίο ποίημα. Όμως τώρα έβλεπε πως σε λίγες ώρες θα ήταν κοντά της. Από την πρώτη στιγμή που είχαν συναντηθεί στην Αθήνα είχε νιώσει κάτι σημαντικό να την διεγείρει, χωρίς όμως να μπορεί να του αποδώσει κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία αισθήματος.

Ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ναι, και μυστήρια γοητευτική. Η μορφή της προκαλούσε αγγελικό αισθησιασμό, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ένιωσε από την αρχή πως είχαν κάτι πολύ κοινό, κάτι που τις ένωνε τόσο βαθιά που δεν ήξερε να πει τι. Ύστερα την σκεφτόταν συνέχεια. Ότι έκανε ήταν σα να βρισκόταν νοητά εκεί μαζί της και τα την βλέπει. Από εκείνη την πρώτη τους συνάντηση ούτε το δάκτυλο της δεν μπορούσε να βάλει να ξύσει την μύτη της πια, δεν ήταν πουθενά μόνη, έστω νοητικά.

Παρόλο που η νέα κατάσταση απαιτούσε όλες της τις δυνάμεις και τις σκέψεις της σε σταθερά υψηλές ταχύτητες  έβρισκε ένα φως σε αυτό. Κι ένα πρωτόγνωρο βούλιαγμα προς μια ακαθόριστη ευτυχία που αυξανόταν αλματωδώς. 

Όταν οι συναντήσεις τους είχαν προχωρήσει και  είχε αφήσει πίσω της τα αστεία πια βάσανα που την είχαν οδηγήσει στο ιατρείο της οδού Ομήρου άρχισε να την κατακλύζει μια ανεπίδοτη τρυφερότητα. Γύριζε συνεχώς μέσα της και πολλές φορές κορυφωνόταν σε ένα παραλήρημα  ερεβώδους ηδονής.  Τότε ήταν που τα έπαιζε τελείως. Η αμηχανία της εκφραζόταν με παιδιάστικη ντροπή. Την έκανε να θέλει να εξαφανίζεται. Να βρίσκει άλλα άτομα και να την μπερδεύει.

Όσα είχε ζήσει της φαίνονταν λίγα. Δεν έβρισκε τα λόγια που έπρεπε να πει. Οι τρόποι που είχε δει, οι ιστορίες που είχε διαβάσει, τίποτε. Τίποτα δεν ταίριαζε στο μεγαλείο της αγάπης της και έκοβε το κεφάλι της πως αυτή η αγάπη δεν είχε ιστορικά υπάρξει ποτέ πριν για να μπορέσει κάπως κι από κάπου να παραδειγματιστεί. Έτσι έμενε με ένα δέος κι ένα εσωτερικό κάψιμο που της έδινε έναν αλλοπρόσαλλο τόνο στην συμπεριφορά. Την οποία προσπαθούσε να μαζέψει, πολλές φορές, με αμυντικούς μηχανισμούς και εκρηκτικές επιθέσεις.

Σε αυτή ακριβώς την κατάσταση βρισκόταν κι όταν την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο γραφείο του WRaix. Έτσι όταν την ρωτούσαν επίμονα οι ανακριτές για να μάθουν από πού αντέγραψε όσα δημοσίευε, μη έχοντας τίποτα άλλο στο μυαλό της από αυτήν την αγάπη άρχισε να τους λέει τα ακαταλαβίστικα που έλεγε και στον εαυτό της προσπαθώντας να εξηγήσει τι είδους σχέση ήταν αυτή που την ταλάνιζε τόσο καιρό.

Αλήθεια, δεν μπορούσε να εξηγήσει τίποτα για τα σύμβολα που συνέθεταν τα γραπτά της. Είπε πως τα έφτιαχνε έτσι γιατί τα σύμβολα αυτά έρχονταν κοντά στα σχήματα που έπαιρναν τα οράματά της. Για μια αγκαλιά που ήθελε και δεν ήξερε να περιγράψει αλλιώς. Ούτε που το φανταζόταν πως η ίδια γνώριζε πραγματικά αυτήν τη γλώσσα. Πως η ίδια η Ελίζα την είχε μυήσει  κατά την διάρκεια των υπνωτισμών που της είχε κάνει. Μα είχε φροντίσει να τα κρύψει καλά και στη διάσταση που ακόμα και οι καλύτεροι επιστήμονες της υπηρεσίας μόνο εικασίες είχαν να επιδείξουν. Ήταν οι ίδιοι επιστήμονες που κορόιδευαν την Ελίζα κι άλλους συναδέλφους τους ως οπαδούς της αίρεσης των αστρομυθολόγων.

Η ανάκριση κράτησε μήνες. Την έριξαν στην απομόνωση του Βόρειου ερευνητικού ώσπου να ομολογήσει με κάποιον τρόπο από μόνη της. Πράγμα που δεν θα γινόταν ποτέ. Το αποτέλεσμα ήταν μια σοδειά από μερικές δεκάδες υπέροχα ερωτικά ποιήματα. Όλο ερωτικά ποιήματα ώσπου μετά από χρόνια ένα βράδυ κι η ίδια κατάλαβε πως αυτό το ανεξήγητο που ένιωθε ήταν απλώς έρωτας. Απλά έρωτας. Ένας κανονικότατος έρωτας που χρειαζόταν μόνο μερικές χιλιάδες εργατοώρες συνουσίας  και καθημερινότητας για να γίνει κατανοητός. Περατός. Ίσως. Κάτι που ήταν ανακουφιστικό μα συνάμα τραγικά λογικό κι επώδυνο.

Της έδωσε αμέσως τις ανάσες που χρειαζόταν. Κοφτές και καυτές. Η φαντασία της έγινε σχεδόν ανθρώπινη. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν να βρει έναν τρόπο ώστε να την αγγίξει. Υπήρχαν φορές που βασανιζόταν τόσο πολύ, ψυχικά και σωματικά, που ευχόταν αυτό που ποθούσε να είναι μια μπουρμπουλήθρα.  Ώστε μόλις την αγγίξει να σπάσει. Για να λυτρωθεί. Κι επιτέλους να ησυχάσει από τον πυρετό και το αίμα που έβραζε.