Στο δωμάτιο, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα, έπιπλα και συσκευές, υπήρχε ένας εντοιχισμένος υπολογιστής. Αυτό το μηχάνημα ήταν όλο κι όλο το μέσον με το οποίο η Ηλέκτρα «μιλούσε». Από εκεί άνοιγε μια θύρα για το φαγητό της και κάποια άλλα πράγματα αναλόγως αν γίνονταν αποδεκτά όταν τα ζητούσε. Μπορούσε να μπαίνει στο ιντερνετ, να διαβάζει και να γράφει ότι ήθελε. Αλλά της ήταν βέβαιο πως την παρακολουθούσαν κι έτσι είχε αποφασίσει, να μην παραδώσει τις σκέψεις της, τις γνώσεις και αυτά που χρόνια μελετούσε. Λες και είχε δει πως θα βρισκόταν κάποτε σε αυτή την θέση, πριν βρεθεί, είχε μιλήσει γι’ αυτό στην Ελίζα. Ώστε είχαν σκεφτεί να επικοινωνούν με απαντητικά ποιήματα. Είχαν αρκετό ταλέντο για αυτό το εγχείρημα. Ένα επιφανέστατο λογοτεχνικό περιοδικό στην Αθήνα, πέρα από κάθε υποψία, φιλοξενούσε τις γραφές της Ελίζας, με ψευδώνυμο βέβαια. Η Ηλέκτρα έγραφε στην δική της σελίδα που την παρακολουθούσαν κάποιες χιλιάδες άτομα και λογοτεχνικοί κύκλοι όπως και το έντυπο αυτό. Μετά ήταν σχετικά εύκολη η υπόθεση. Να μπορέσει η Ελίζα να μπει στην σελίδα αυτή με σπασμένο IP για δυο μόλις δευτερόλεπτα, κάθε που ανανεώνονταν τα δεδομένα από τον σέρβερ, ώστε να μην αφήνει κανένα αποτύπωμα και να τραβά με την αναλογική κάμερά της τα όσα είχε να της πει η Ηλέκτρα. Τα φιλμ τα εμφάνιζε μόνη της σε έναν αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμο που είχε φτιάξει στο γραφείο του σπιτιού της, με κατακόκκινη λαχτάρα και ανατριχιαστική συγκίνηση, «σχεδόν» ερωτική. Ύστερα τα μετέφραζε στην γλώσσα του Ρας και κατέστρεφε τα φιλμ. Με το ίδιο το προηγούμενο μέγεθος στην συγκίνηση. Μόνο που αυτό το βίωνε σαν έναν άδικο χωρισμό και διαχωρισμό. Σαν την πείνα, την δίψα, τα βάσανα της εξορίας. Και έμενε να κοιτά το αντίγραφο, να το αγγίζει όπως αγγίζουμε πρόσωπο που είναι για μας σύμβολο ανεκπλήρωτου. Η Ηλέκτρα, που ήταν από την φύση της υπεραισιόδοξο πλάσμα, περίμενε την συγκεκριμένη στιγμή που είχε ορίσει στο μυαλό της, ώστε να φαίνεται η επίσκεψή της στο περιοδικό ως ρουτίνα. Περίμενε κάθε γραφή, όπως περιμένουμε στο παραθύρι μας αγαπημένο να γυρίσει στο σπίτι. Έπρεπε όμως να παραμένει ατάραχη μπρος στις κάμερες του κατάλευκου δωματίου. Γι' αυτό είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό της στην "στάση Φαγιούμ", όπως η ίδια την αποκαλούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή