Για τον δαίμονα

Ένα από τα δικά σου..

Για τα παγωμένα κι ακίνητα

Για όσους γελάν με τον διάβολο 

Κι όσους πιστεύουν την αλήθεια

 

ΠΕΖΟΝΑΥΤΗΣ

 

Είναι ωραίο να ξεκινάς και να μην ξέρεις που πας. Αν θα κάνει κρύο ή ζέστη εκεί. Αν θα είναι ερημιά ή μεγάλη πόλη. Δεν ξέρεις. Ακολουθείς ένα υπέρλαμπρο άστρο. Παίρνεις όλες τις εποχές, ετοιμάζεσαι για όλα τα κλίματα, ετοιμάζεσαι για καταδρομική γιορτή. Άκου εγώ θα φτάνω εκεί κι αν δεν με δεις μπροστά σου φτύσε με. Φτύσε με κι όταν με δεις, όπως νιώθεις. Το έχω προβάρει το φτύσιμο τόσες πολλές φορές. Το σάλιο σου θέλω, έτσι κι αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Να βυθιστώ όπως ένα διψασμένο τραγί βυθίζει τη μουσούδα του σε ένα σκασμένο καρπούζι. Ή θα συνεχίσω να πίνω θάλασσα. Εντάξει. Τώρα φτιάχνω τα παπούτσια για να περπατήσω την πόλη. Με σκοπό. Όπως στα μπλουζ. Μη φανταστείς. Ένα μυστήριο είναι να λυθεί. Πριν πεθάνω δηλαδή για να μην πεθάνω στη νέκρα. Μια μετάβαση είναι όλο το έργο. Με αμέτρητες πράξεις. Και άλλες τόσες κομμένες σκηνές. Τις κομμένες σκηνές τις αγαπώ πιο πολύ. Είναι ένα άναρχο πικ η κάθε μια τους. Άσεμνες κυρίως και πολύ ντροπιάστηκες. Δε μας βλέπει κανείς όμως και μπορώ να σου δίνομαι έτσι αυθόρμητα. Όπως ζεις κάτι όταν είσαι μέσα σε αυτό και φαίνονται όλα τελείως φυσιολογικά. Μπορούν και τεντώνουν τα αισθήματα όπως τα μπαλόνια. Όλο χαρά και παιδική υστερία. Φουσκώνονται και σπάζονται πάνω στο παιχνίδι. Ξέρεις. Το έχουμε κάνει πολλές φορές αυτό. Πρόσεξέ με. Θέλω να περπατούμε σοβαρά μαζί. Να «περπατήσουμε» μαζί γενικώς. Είμαι ο άνθρωπός σου. Να μου μιλάς. Να σε φιλάω... Να σε αγγίζω κάτω από τα τραπέζια. Μετά να σε βάζω πάνω στα τραπέζια. Να παίρνουμε την αγωγή για την καρδιά σωστά και στην ώρα της. Αν μου πάθεις κάτι θα πεθάνω! Πες μου τι θέλεις να τρέξω! Και να σου φτάνω.

(art GARSOT /expand your mind through the arts)

Ανέκδοτο

 

-Ποιό ειναι το αντίθετο του πείθω;

-Το μπροθτά.

Το τελευταίο βύθισμα από την τρικυμία στην γαλήνη.

 

 

Έχω να κοιμηθώ κάτι αιώνες. .   Να αποδείξω  πως είμαι ελέφαντας. Είμαι το ευχαριστημένο ελεφαντάκι σου. Έρχομαι στην αγκαλιά σου για να πεθάνω.       Με αυτό που έχω χτίσει, φτάνω εκπληκτικά  ως στην πόρτα σου.     Κι έχουμε το μαχαίρι μισό μισό. Αν είσαι καλό παιδί, δηλαδή, να το πάρεις. Να το προσέχεις. Να ταξιδεύει μέσα από αυτό. Σχίζοντας, τις διαστάσεις ολόκληρου του διαστήματος. Που αδιάκοπα βάζει τα δυνατά του.. __ _______ _____ ___ _____ ___ . ___ _______. _ ___ ___ !  ____ ___ __________ ____ __ __ ___  ____ ___ _____ _ __________ . _ _____

 

       

Σ’ αγαπώ.   

  Λιώσε με

Η ΑΦΟΡΜΗ

 

Ένα ερώτημα οπτό με βασανίζει

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί

Δε θέλω απλά ένα ταξίδι

Ούτε και να μελαγχολήσουμε

μετά από μια εκδρομή

 

Υπάρχει έρευνα 

επιστημονική να επιδοθούμε

Από κοινού έργο να βρούμε 

να εργαστούμε για κάτι τι

Ποια η ιδιότητα η ταιριαστή

που στρίβει το κλειδί

 

Μα πες! Περιττό είναι αυτό!

Αφού δεν πρόκειται για την αιτία!

Οπτό το ερώτημα 

απ' την πολύ τριβή 

Γυρίζει και γυρίζει  

την αφορμή να βρει

…που όλο αργεί.

 

Έχει βαβούρα πολλή γύρω

και σε χάνω…

-------. --- -------. -- ----.

Ήρθαν Χριστούγεννα. 

( photoart: Βαν Γκονγκ / Το τελευταίο του έργο )

Να 'ναι ζεϊμπέκικο βαρύ να στο χορέψω

 ..

Ανέκδοτα για κλάματα

* 

Είναι ένα lego και έρχεται άλλο ένα και κουμπώνει. Έρχεται κι άλλο lego και κουμπώνει κι άλλο lego κι άλλο κι άλλο lego και κουμπώνει και πάει λέγκoντας ...

*

Τί κάνουνε δυό άλογα;

Διάλογο

Λέγετε ιμπρεσιονισμός.

 

Σε έχω μπροστά μου. 

Μου χαμογελάς και σου πιάνω το χέρι. Έρχεσαι πιο κοντά, τσιμπάμε ένα φιλί ξυστά στα χείλη. Σ' ευχαριστώ! Φαντάζομαι ακατάσχετα, όχι για τον καιρό ούτε για οικονομικές μελέτες και κομποστοποιητές, φακ. Ξέρεις, θέλει λίγη ώρα να σταθεροποιήσω την σχίζοφρένειά. Περνά η σκέψη από το καλύτερο. Φτάνει ως το τέλος του κόσμου, φουντάρει. Κάνει όλη την παλέτα, τις αποχρώσεις μέχρι να την ακούσω να φωνάζει: Τι θες! Που να σκάσεις!  Αυτό που θες είναι._   

ΑΠΟΠΕΙΡΑ νο1

 Αγάπη,

Σε μισώ. Προσπαθώ να ρίξω έναν τόνο νερό μέσα σε ένα ποτήρι.  Θα ορκιζόμουν πως το έχω κάνει, με «επιτυχία» κάποτε.  Το θυμάται ο αγαπημένος μου πόνος. Είναι ο ερωτικός στομαχόπονος . Με επισκέπτεται πάλι με συνέπεια δορυφόρου. Φωλιάζει ακριβώς κάτω από το ηλιακό κέντρο. Με κάνει ευθυτενή. Πρωί πρωί. Φροντίζει για τη σιλουέτα μου. Συρρικνώνει τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα κάνει γελοία.

Προσπαθώ να μου πω με τρόπο ότι δεν είμαι στην νέα έκδοση. Του 19. Πώς να το πω. Αποποίηση. Είναι συνηθισμένο στους ποιητές. Όπως έχω σβήσει κι εγώ τις μορφές των ανθρώπων που έχω φιλήσει και χαϊδέψει, τις πόλεις που πέρασα. Όπως παραμέρισα κι εγώ τόσους και τόσους γονυπετούντες. Που δεν θυμάμαι κανέναν.

Ναι. Κατά βάθος χαίρομαι που δικαιωθήκαμε έτσι φέτος. Σε λίγο έρχεται ο 13^ος χρόνος μας. Ξέρω ότι κάτι καταλυτικό θα συμβεί. Πάω στοίχημα πως θα είναι η λήθη.  Έχω διαφορετικό ένστικτο. Όμως.  Σχίζομαι για την ανιδιοτέλεια μου. Και την δική σου.  

Η ανακολουθία που χορεύει άψογα μέσα στην παράλληλο είναι φίλη. Την βοηθάω στις πρόβες και με βάζει στην  παράσταση δωρεάν. Άλλωστε τα λέει κι ο Ευκλείδης στο θεώρημά του. Αν υπάρχει ένα σημείο Α έξω από μια γραμμή Α τότε υπάρχει μόνο μία παράλληλος της που να το διατρέχει. Κι έτσι όπως τρέχει αυτή η παράλληλος και απομακρύνεται από το σημείο Α και λιώνει, όπως λιώνει, δε μπορεί, θα πέσει πάνω στη γραμμή Α. Αλλά αν λιώνει και η Γραμμή Α και είναι ισόβαρη της παραλλήλου, τότε σύμφωνα με την ανάλογη βαρύτητα υπάρχει κάποια χρονική διαφορά στην πρόσκρουση του εδάφους. Η οποία εξαρτάται και από τις ιδιότητες του υλικού. -Ακόμα κι αν πρόκειται για καβαφικά κεριά-

Σε εργαστηριακές συνθήκες, πάντως, μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, όσο θέλουμε κι όταν θέλουμε. Θα ..ήθελες να εργαστείς σε αυτό; Κοινωφελώς πάντα. Εύχομαι να είσαι καλά.  Να λάβω τα νέα σου.

φιλιά

στον πύργο με τους ΚροκόΔειλους

 

Έχω θυμώσει. ΔΕ μ’ αγαπάς. Όχι μάλλον… σου συμβαίνει κάτι που δε πάει το μυαλό μου.  Θα είναι κάτι εξειδικευμένο. Εγώ είμαι πανεπιστήμονας. Βέβαια! Ήξερα πώς να κάνω μια γυναίκα ευτυχισμένη. Όμως ένας άντρας σε γυναικείο σώμα είναι αλλιώς. Δεν επιδέχεται κατάκτηση.  Αυτό, ναι, είναι εξειδικευμένη γνώση. Θέλει πείρα. Είναι αξίωμα. Όπως και ότι το ουδέτερο δεν αποφασίζει ποτέ. Δεν κολλάει με τίποτα και πάει με όλα. Σε λίγα χρόνια θα είναι οι περισσότεροι έτσι. Εμείς θα έχουμε γίνει ποιήματα μέχρι τότε. Έχω και μιαν ερώτηση. Πότε θέλεις να μιλήσουμε; Δε λέω να λύσουμε το Κυπριακό. Δεν είναι Γόρδιος ο δεσμός μας Μέγα Αλέξανδρε! Ναυτικός είναι ο κόμπος. Μα καλά δεν έχεις περιέργεια να δεις πόσα γκελ θα κάνουν τα λόγια μας όταν βρεθούμε; Τι σκέφτεσαι, μπορείς να μου πεις; Θα μεταναστεύσουμε φέτος μαζί την Άνοιξη; Θέλω να πάμε για βότανα σε μια καλύβα στον Ταΰγετο και μόλις ψηθεί το χορτάρι, αρχές καλοκαιριού, να κάνουμε τα συμπόσια στην Ανάληψη με τη χειροτεχνία για τα καλαμάκια. Κι αν ανοίξουν οι δρόμοι πάμε βόλτες και ταξίδια για δουλειές. Λογικά και Εφαρμόσιμα μιλάω. Ορίστε, δε θέλω να σε κλείσω σε κανένα πύργο με κροκόδειλους. Εσύ με βγάζεις συνέχεια στην αρένα με τους μονομάχους. Χωρίς πρόταση. Κι ύστερα λες ότι μ΄ αγαπούσες. ΔΕ μ' αγαπάς. Άντε τώρα να δεις  τους κροκόδειλους   γιατί κλαίνε. 

Ημέρες

Κάτω από τα αμέτρητα προβλήματα της ύπαρξης φυτρώνει ένας νοστιμότατος βολβός. Κάνει ροζ και σπάνια μοβ λουλούδια. Τρώγονται αυτά. Όποιος ξέρει. 

ΑΝΙΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΛΗ

 

Ας ξεκινήσουμε με το αρχέτυπο

Ακέραιο γινόμενο θεού και ύλης

Είμαι του τραπεζιού σου το στοιχειό!

Η καρέκλα σου.  Η πετσέτα που σκουπίζεσαι – Ναι! –

Αυτό που σχίζουνε τα δόντια σου. Τα δόντια σου.

Το κουταλάκι που γλύφεις και το ποτήρι που πίνεις.

Τα πόμολα. Η χτένα. Τα σκουλαρίκια σου  Τα αγαπημένα σου κοσμήματα.

Τα ρούχα.– Ναι! –Το σακάκι που σε στριμώχνει. 

Ο λογαριασμός του ηλεκτρικού. Το σπίτι –Ναι! –

Τα όπλα σου.  Οι γλάστρες σου. 

Τα τακούνια  – Ναι! – κι η σκόνη που αφήνουν.

Το σαπούνι μαζί με το σφουγγάρι σου. – Ναι! –Τα λάδια. Τα αρώματα.

Τα αναμνηστικά ως και τα βαπτιστικά .

Το μαξιλάρι σου. Το στρώμα σου – Ναι ! – Τα κοχύλια σου.

Το ράδιο. Το κομοδίνο σου κι η σκέψη που ανοίγει το φως του. 

ΖΑΝΤ

  

Ανάμεσα στο φως

του άείζωου πυρός

ευλαβικά καθόταν

και συλλογιόταν:

 

Πώς καθρέφτης

Ποιός καπνός

και ΠΟΤΕ κοίτα.

 

Ρωτώ:

Σ’ αρέσουνε τα σύκα,

τα μούσμουλα τα βάζεις μες στον μουσακά;

Τα ξαφνικά ταξίδια!

Τα απίδια

 

Πάω με τον πήχη, λέει._

                                                                               Πάμε!

- Πάμε λέω εγώ με την οκά…! -

                            

              Πάμε περίπατο

 

Κόντρα photos by me / Τα βουδιστικά μου Ζαντ !

Στο κατάλευκο δωμάτιο 3

 

Έτσι έγινε και με το τελευταίο ποίημα. Όμως τώρα έβλεπε πως σε λίγες ώρες θα ήταν κοντά της. Από την πρώτη στιγμή που είχαν συναντηθεί στην Αθήνα είχε νιώσει κάτι σημαντικό να την διεγείρει, χωρίς όμως να μπορεί να του αποδώσει κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία αισθήματος.

Ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ναι, και μυστήρια γοητευτική. Η μορφή της προκαλούσε αγγελικό αισθησιασμό, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ένιωσε από την αρχή πως είχαν κάτι πολύ κοινό, κάτι που τις ένωνε τόσο βαθιά που δεν ήξερε να πει τι. Ύστερα την σκεφτόταν συνέχεια. Ότι έκανε ήταν σα να βρισκόταν νοητά εκεί μαζί της και τα την βλέπει. Από εκείνη την πρώτη τους συνάντηση ούτε το δάκτυλο της δεν μπορούσε να βάλει να ξύσει την μύτη της πια, δεν ήταν πουθενά μόνη, έστω νοητικά.

Παρόλο που η νέα κατάσταση απαιτούσε όλες της τις δυνάμεις και τις σκέψεις της σε σταθερά υψηλές ταχύτητες  έβρισκε ένα φως σε αυτό. Κι ένα πρωτόγνωρο βούλιαγμα προς μια ακαθόριστη ευτυχία που αυξανόταν αλματωδώς. 

Όταν οι συναντήσεις τους είχαν προχωρήσει και  είχε αφήσει πίσω της τα αστεία πια βάσανα που την είχαν οδηγήσει στο ιατρείο της οδού Ομήρου άρχισε να την κατακλύζει μια ανεπίδοτη τρυφερότητα. Γύριζε συνεχώς μέσα της και πολλές φορές κορυφωνόταν σε ένα παραλήρημα  ερεβώδους ηδονής.  Τότε ήταν που τα έπαιζε τελείως. Η αμηχανία της εκφραζόταν με παιδιάστικη ντροπή. Την έκανε να θέλει να εξαφανίζεται. Να βρίσκει άλλα άτομα και να την μπερδεύει.

Όσα είχε ζήσει της φαίνονταν λίγα. Δεν έβρισκε τα λόγια που έπρεπε να πει. Οι τρόποι που είχε δει, οι ιστορίες που είχε διαβάσει, τίποτε. Τίποτα δεν ταίριαζε στο μεγαλείο της αγάπης της και έκοβε το κεφάλι της πως αυτή η αγάπη δεν είχε ιστορικά υπάρξει ποτέ πριν για να μπορέσει κάπως κι από κάπου να παραδειγματιστεί. Έτσι έμενε με ένα δέος κι ένα εσωτερικό κάψιμο που της έδινε έναν αλλοπρόσαλλο τόνο στην συμπεριφορά. Την οποία προσπαθούσε να μαζέψει, πολλές φορές, με αμυντικούς μηχανισμούς και εκρηκτικές επιθέσεις.

Σε αυτή ακριβώς την κατάσταση βρισκόταν κι όταν την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο γραφείο του WRaix. Έτσι όταν την ρωτούσαν επίμονα οι ανακριτές για να μάθουν από πού αντέγραψε όσα δημοσίευε, μη έχοντας τίποτα άλλο στο μυαλό της από αυτήν την αγάπη άρχισε να τους λέει τα ακαταλαβίστικα που έλεγε και στον εαυτό της προσπαθώντας να εξηγήσει τι είδους σχέση ήταν αυτή που την ταλάνιζε τόσο καιρό.

Αλήθεια, δεν μπορούσε να εξηγήσει τίποτα για τα σύμβολα που συνέθεταν τα γραπτά της. Είπε πως τα έφτιαχνε έτσι γιατί τα σύμβολα αυτά έρχονταν κοντά στα σχήματα που έπαιρναν τα οράματά της. Για μια αγκαλιά που ήθελε και δεν ήξερε να περιγράψει αλλιώς. Ούτε που το φανταζόταν πως η ίδια γνώριζε πραγματικά αυτήν τη γλώσσα. Πως η ίδια η Ελίζα την είχε μυήσει  κατά την διάρκεια των υπνωτισμών που της είχε κάνει. Μα είχε φροντίσει να τα κρύψει καλά και στη διάσταση που ακόμα και οι καλύτεροι επιστήμονες της υπηρεσίας μόνο εικασίες είχαν να επιδείξουν. Ήταν οι ίδιοι επιστήμονες που κορόιδευαν την Ελίζα κι άλλους συναδέλφους τους ως οπαδούς της αίρεσης των αστρομυθολόγων.

Η ανάκριση κράτησε μήνες. Την έριξαν στην απομόνωση του Βόρειου ερευνητικού ώσπου να ομολογήσει με κάποιον τρόπο από μόνη της. Πράγμα που δεν θα γινόταν ποτέ. Το αποτέλεσμα ήταν μια σοδειά από μερικές δεκάδες υπέροχα ερωτικά ποιήματα. Όλο ερωτικά ποιήματα ώσπου μετά από χρόνια ένα βράδυ κι η ίδια κατάλαβε πως αυτό το ανεξήγητο που ένιωθε ήταν απλώς έρωτας. Απλά έρωτας. Ένας κανονικότατος έρωτας που χρειαζόταν μόνο μερικές χιλιάδες εργατοώρες συνουσίας  και καθημερινότητας για να γίνει κατανοητός. Περατός. Ίσως. Κάτι που ήταν ανακουφιστικό μα συνάμα τραγικά λογικό κι επώδυνο.

Της έδωσε αμέσως τις ανάσες που χρειαζόταν. Κοφτές και καυτές. Η φαντασία της έγινε σχεδόν ανθρώπινη. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν να βρει έναν τρόπο ώστε να την αγγίξει. Υπήρχαν φορές που βασανιζόταν τόσο πολύ, ψυχικά και σωματικά, που ευχόταν αυτό που ποθούσε να είναι μια μπουρμπουλήθρα.  Ώστε μόλις την αγγίξει να σπάσει. Για να λυτρωθεί. Κι επιτέλους να ησυχάσει από τον πυρετό και το αίμα που έβραζε.    

  

Α ν έ κ δ ο τ α

*

Πάει ένας σε μια καφετέρια και του σερβίρουν χθεσινό καφέ. 

Μα τι πράγματα είναι αυτά, λέει, φωνάξτε μου τον διευθυντή!

Έρχεται ο διευθυντής. 

-Κύριε ο καφές αυτός είναι χθεσινός, εγώ θέλω σημερινό καφέ.

-Ε τότε περάστε αύριο...

*

Τα λέγανε η κοκκινοσκουφίτσα με τον κυνηγό και της λέει, θα σου πάρω εγώ ένα ποδήλατο να πηγαίνεις από τον μεγάλο δρόμο να μην κινδυνεύεις στο δάσος με τον παλιολύκο. Της παίρνει το ποδήλατο. Όπως πήγαινε στο δρόμο να σου ο λύκος της την πέφτει, σπάει το ποδήλατο, σταματάει ένα αμάξι, γλυτώνει. Το λέει στον κυνηγό κλαμένη, μην ανησυχείς της λέει θα στο φτιάξουμε. Πάει ο κυνηγός τουλουμιάζει τον λύκο στο ξύλο τονε βάζει της κολλάει πάλι το ποδήλατο. Την άλλη μέρα πάει με το ποδήλατο φτάνει στη γιαγιά της και την βρίσκει στο κρεβάτι.

-Γιαγιά γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά;

-Για να σε ακούω καλύτερα παιδάκι μου

-Γιαγιά γιατί έχεις τόσο μεγάλα νύχια;

-Για να σε αγκαλιάζω καλύτερα

-Γιαγιά γιατί έχεις κόκκινα μάτια;

-Από την πολλή ηλεκτροκόλληση μωρή

ΣΤΟ ΚΑΤΑΛΕΥΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 2

 

Στο δωμάτιο, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα, έπιπλα και συσκευές, υπήρχε ένας εντοιχισμένος υπολογιστής. Αυτό το μηχάνημα ήταν όλο κι όλο το μέσον με το οποίο η  Ηλέκτρα «μιλούσε».  Από εκεί άνοιγε μια θύρα για το φαγητό της και κάποια άλλα πράγματα αναλόγως αν γίνονταν αποδεκτά όταν τα ζητούσε. Μπορούσε να μπαίνει στο ιντερνετ, να διαβάζει και να γράφει ότι ήθελε. Αλλά της ήταν βέβαιο πως την παρακολουθούσαν κι έτσι είχε αποφασίσει, να μην παραδώσει τις σκέψεις της, τις γνώσεις και αυτά που χρόνια μελετούσε. Λες και είχε δει πως θα βρισκόταν κάποτε σε αυτή την θέση, πριν βρεθεί, είχε μιλήσει γι’ αυτό στην Ελίζα. Ώστε είχαν σκεφτεί να επικοινωνούν με απαντητικά ποιήματα. Είχαν αρκετό ταλέντο για αυτό το εγχείρημα. Ένα επιφανέστατο λογοτεχνικό περιοδικό στην Αθήνα, πέρα από κάθε υποψία, φιλοξενούσε τις γραφές της Ελίζας, με ψευδώνυμο βέβαια. Η Ηλέκτρα έγραφε στην δική της σελίδα που την παρακολουθούσαν κάποιες χιλιάδες άτομα και λογοτεχνικοί κύκλοι όπως και το έντυπο αυτό. Μετά ήταν σχετικά εύκολη η υπόθεση. Να μπορέσει η Ελίζα να μπει στην σελίδα αυτή με σπασμένο IP για δυο μόλις δευτερόλεπτα, κάθε που ανανεώνονταν τα δεδομένα από τον σέρβερ, ώστε να μην αφήνει κανένα αποτύπωμα και να τραβά με την αναλογική κάμερά της τα όσα είχε να της πει η Ηλέκτρα. Τα φιλμ τα εμφάνιζε μόνη της σε έναν αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμο που είχε φτιάξει στο γραφείο του σπιτιού της, με κατακόκκινη λαχτάρα και ανατριχιαστική συγκίνηση, «σχεδόν» ερωτική.  Ύστερα τα μετέφραζε στην γλώσσα του Ρας και κατέστρεφε τα φιλμ. Με το ίδιο το προηγούμενο μέγεθος στην συγκίνηση. Μόνο που αυτό το βίωνε σαν έναν άδικο χωρισμό και διαχωρισμό. Σαν την πείνα, την δίψα, τα βάσανα της εξορίας. Και έμενε να κοιτά το αντίγραφο, να το αγγίζει όπως αγγίζουμε πρόσωπο που είναι για μας σύμβολο ανεκπλήρωτου. Η Ηλέκτρα, που ήταν από την φύση της υπεραισιόδοξο πλάσμα, περίμενε την συγκεκριμένη στιγμή που είχε ορίσει στο μυαλό της, ώστε να φαίνεται η επίσκεψή της στο περιοδικό ως ρουτίνα. Περίμενε κάθε γραφή, όπως περιμένουμε στο παραθύρι μας αγαπημένο να γυρίσει στο σπίτι. Έπρεπε όμως να παραμένει ατάραχη μπρος στις κάμερες του κατάλευκου δωματίου. Γι' αυτό είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό της στην "στάση Φαγιούμ", όπως η ίδια την αποκαλούσε.      

                     

Εφήμερα μηνύματα

 Εφήμερα μηνύματα 

μου ήρθαν να πατήσω

και όσα λέγαμε να σβήσω

Να σου πω τι 

θέλω να σε δω..

Να υπάρχω στη ζωή σου

Ζαλίστηκα. Παραπάτησα

Εφήμερα μηνύματα

Θυμήθηκα 

και πάτησα πίσω

Να μείνει

ΛΙΛΙ ΜΟΥ,

Σήμερα ξύπνησα σαν από εφιάλτη. Είχες θυμώσει που πήρα για δικό μας κάποιον στίχο σου. Πώς σέρνω τα πόδια μου στην γραμμή των ορίων να τα βαθύνω όσο μπορώ.. Επιμένω σε αυτό που νιώθω ενώ εσύ το λες αρρώστια. Είπες πως έκανα όλη αυτή την αγάπη να καεί μέσα στη διαστροφή. Δεν είναι όμως έτσι και το ξέρεις. Θα μπορούσα να το δω κι εγώ ως διαστροφή και να γράψω έναν τόνο πιασάρικα. Να πάρω τις λογικές αποστάσεις από αυτά και να το παίζω εντάξει. Ωραία λογοτεχνία. Μη νομίζεις, δεν κατηγορώ κανέναν. Το έκανα. Έχω ηττηθεί τελειωτικά.  Δεν το ήθελα βέβαια, είναι το μόνο σίγουρο. Και τι δε θα έδινα να μπορούσα να κρατηθώ στο επίπεδο που σ' αρέσει. Το πνευματικό, το ανώτατο, το ακίνδυνο, το σα νεκρό; Νόμισα πως τα είχα καταφέρει. Με τη βοήθεια σου, δεν το ξεχνώ. Τι εγωισμός θεέ μου! Τι έκπτωση! Τι κατακρατημένος πόνος! Τρόμος κανονικός. Αλλά δεν ήταν από το λίγο. Ήταν από το παραπάνω. Κοίτα τι έχει γίνει τώρα! Σιγά σιγά θα ανοίξουν οι δρόμοι. Ίσως βρεθούμε μια τυχαία στιγμή. Και μέσα από το πιο απλό και κοινότοπο πράγμα μας ανατριχιάσει η ευτυχία του ειδώματος. Μιλώ στον πληθυντικό γιατί δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς. Ας είναι αυτό η τρέλα μου όλη. Και μη μου ξαναπείς ότι είναι ψέματα γιατί..  Λοιπόν, τόσα χρόνια παραπονείσαι πως δεν έρχομαι ποτέ στην θέση σου.  Μάθε πως δεν κάνω και τίποτε άλλο. Μόνο που οι εκδοχές είναι αντικρουόμενες και φλιπάρω. Σκέφτομαι πώς σε θέλω κοντά μου για να θεραπευτώ. Κάπως που να θέλεις κι εσύ. Γιατί, ενώ όλο αυτό που έχουμε είναι τόσο ζωντανό  -ως αθάνατο τολμώ-  ο"τάφος" που άνοιξες όμως να ξέρεις μόνο εσύ μπορείς να τον ξανασφραγίσεις. Και όχι με το να τον φτύνεις και να τον απειλείς. Άσε με να μονολογώ. Να δούμε πόσο καλά με έχεις εκπαιδεύσει στον άμεμπτο λόγο. Έτσι, να ξεσπάω, να σου δίνω πατήματα, για ότι είναι να μείνει.

Σ'ΑΓΑΠΩ ΤΡΕΛΑ 

ΒΛΑΚΑΣ

Είπες πριν τις γιορτές

 

Το τι θα απογίνουμε... μη σε νοιάζει. Έχει ήδη υποθεί, ότι είναι να μείνει μένει. Έτσι κι αλλιώς δεν είδαμε ποτέ καλό από την λογική. Μέσα μας είναι ο ανοιχτός ουρανός.  Γι' αυτό σε θέλω σε βωμό να σ' αγκαλιάζω. Να κάνουμε έρωτα. Εξαντλητικό.  Ίσως αδέξια, λες και είναι η πρώτη φορά. Να σου ψιθυρίσω γλυκά πως είσαι μεγάλο αρχίδι. Να θυμηθείς πώς ο έρωτας που δεν πεθαίνει σκοτώνει. Εσύ, όμως, πες μου, τι θες;

Στο κατάλευκο δωμάτιο

 

Το Βόριο Ερευνητικό ήταν καλά κριμένο μέσα σε μια κοιλότητα πάγου. Το φως έμπαινε από ειδικούς καθρέπτες που δημιουργούσαν πολλαπλές διαθλάσεις μέχρι τον θάλαμο όπου βρισκόταν η Ηλέκτρα. Είχε υποθέσει πως η τοποθεσία αυτή ήταν σε κάποιον πόλο λόγο αυτού του φωτισμού αλλά και πάλι δεν μπορούσε να είναι σίγουρη. Σίγουρη δεν μπορούσε να είναι για τίποτε. Ειδικά μετά την τελευταία προδοσία που την είχε ρίξει σε αυτή τη «φυλακή» δεν μπορούσε να εμπιστευτεί, ίσως ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Ο χώρος ήταν κατάλευκος σε σημείο που τρελαινόσουν. Η τεχνολογία γύρω της έδειχνε να είναι σε ένα επίπεδο που αναρωτιόταν αν βρίσκεται ακόμα στη Γη ή σε κάποιον άλλο πιο εξελιγμένο πλανήτη. Ανθρώπινες επαφές δεν είχε, όλα γίνονταν ρομποτικά, με μια τελειότητα και μια αλάνθαστη, σχεδόν απάνθρωπη, ευγένεια που της την έδινε, ειδικά τον πρώτο καιρό, κατευθείαν στα νεύρα. Δεν το ήξερε μα οι ερευνητές είχαν αποφασίσει γι’ αυτήν να μην χρησιμοποιήσουν τα νέα τους παφλάζοντα ραδιοκύματα με τα οποία μπορούσαν να ελέγχουν από τη DNA μέχρι την διάθεση και όλη την ψυχοσύνθεσή της. Έπρεπε να παραμείνει αυτό που φυσικά είναι όσο περίμεναν να τους αποκαλύψει την σχέση που είχε με τις γραφές που τους απειλούσαν. Έπρεπε να βρουν πως και γιατί αυτό το κορίτσι «από το πουθενά» χρησιμοποιούσε στα ποιήματά της λέξεις και φράσεις κλειδιά από το πιο απόρρητο κείμενο που είχε ποτέ βρεθεί, το οποίο ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα που κανείς τους ως σήμερα δεν είχε καταφέρει να μεταφράσει επαρκώς.

...

Ανέκδοτα

# 

Πως πέθανε ο τελευταίος πόντιος καπετάνιος;

Του είπαν ότι έχει ωραίο πλοίο και το πήρε πάνω του!

#

-Γιατρέ δε μου δίνει κανείς σημασία. Τι να κάνω;

-Ο επόμενος...

#

-Γιατρέ έχουν κιτρινίσει τα δόντια μου τι να κάνω;

-Φόρα καφέ γραβάτα.

 

ΛΙΛΛΥ μου,

Εύχομαι να είσαι καλά. Πρώτη φορά που πάει τόσος καιρός χωρίς ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, κάτι. Είχα μια ελπίδα να ακούσω τη φωνή σου, μα..

Βρίσκομαι πάλι στο ίδιο σημείο που κινδυνεύω. Αν δεν κλειδώσει το μυαλό μου σε έναν καλά βασισμένο συνειρμό κοντεύω να τρελαθώ. Έχω αυτό «το ωραίο μπορεί» που με κρατάει μετέωρη. Είναι σα να πρέπει να περπατήσω στον αέρα πιστεύοντας ότι το μπορώ. Αυτή η κατάσταση με κλείνει σε έναν κόσμο αλλόκοσμο. Τα στοιχεία δε με βοηθάνε και  όταν τα απορρίπτω για να σε βρω είναι σα να πετάω μια ατέλειωτη θάλασσα χωρίς ένα βράχο, ένα ξύλο, ένα κάτι για να σταθώ, έστω για μια ανάσα. Η καρδιά μου συνεχίζει να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα, να τα ταιριάζει όλα σε ένα έπος απροσμέτρητο. Είναι αυτά που νιώθω για σέ ειπωμένα από το χέρι σου και από το χέρι μου. Όλα στα χέρια μας δηλαδή που τα στύβουμε και στάζει ένα μέλι κατευθείαν στα μάτια. Κυλά σε όλο το σώμα και τελικά με ρουφά σαν  «τον βάλτο του πεθαμένου» στην άγρια δύση.  Έχω ποντάρει τα πάντα και έχω στα χέρια μου τα καλύτερα χαρτιά. Έχω κάνει την κέντα που λέμε μα ακυρώνεται η παρτίδα επειδή κάποιος ανακάλυψε ότι λείπουν από την τράπουλα μερικά χαρτιά. Ο κάποιος αυτός είναι η λογική μου και φτάνω να την μισώ. Να τις τραβάω τα καλώδια και να μένω να περιφέρομαι δίχως σώμα, δίχως ιδέες, χωρίς εμένα, με εσένα και εμένα μέσα σε αυτόν που δεν είναι κάποιος αλλά πάλι εγώ κι εσύ.

Μια δυο λογικές σκέψεις που μου έχουνε απομείνει ώστε να σε προσεγγίσω στην ζωή, που τρέχει μόνη της, χωρίς εμάς «εμάς», δεν μου ανοίγουν στην κατάσταση αυτή που είμαι. Ευτυχώς δηλαδή που έχω βάλει κάπως καλά τον πίνακα και πέφτει ο γενικός στο βραχυκύκλωμα. Έτσι βλέπω τώρα, μόνο στο φεγγαρόφωτο.     

Σκεφτόμουν αυτό που λέει πως αν αγαπάς κάποιον άσε τον να φύγει κι αν σ’αγαπάει κι αυτός θα γυρίσει να σε βρει. Κι ύστερα λέω μα αυτό έχει ήδη γίνει και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είμαστε μαζί. Μετά αναρωτιέμαι πώς να είναι αυτό το μαζί και δεν μου έρχεται καμιά άλλη εικόνα πέρα από αυτό που είναι μέσα στα ερωτικά γλυπτά του Ροντέν, τις κουνημένες μορφές του Μπέικον, τα σεξπηρικά συναισθήματα, …ως το Ελένειο δίλλημα και τη θεοποίησή σου.  Το αμήχανο κάλλος του Πλάτωνα και κάποιο φως από την Αριστοτελική σκέψη με σώζουν τελευταία στιγμή αλλά για λίγο. Αλλά και πάλι δε μπορώ να πιστέψω πως το ότι σε θέλω είναι τόσο κακό. Μόνο που κάθε φορά όταν το βλέπω κοκκινίζουν όλα και δεν μπορώ τίποτα άλλο να δω.

 

Σ’αγαπώ

Να προσέχεις μωρό μου

φιλιά βροχερά και με πολλά μποφόρια

Α ανέκδοτο

-  Πήγαινε παιδί μου να πλύνεις τα δόντια σου.

-  Μα μαμά, δεν καταλαβαίνω, αφού τρώω μόνο καθαρά πράγματα...

Μαζεί

 Θέλω να είμαι το φευγιό σου

-Έστω να είμαι το φευγιό σου-

Το τρέμουλο απ’ το όνειρό σου

Όταν ξυπνάς. 

Μαζί.

 

Θέλω να είμαι το όριό σου

απάνω μου να σκας. 

Μαζί.

 

Τη φαντασία μου 

σου έδωσα όλη

Δίνω μια και χύνω τη φορμόλη. 

Ανάσα!

Να είμαστε μαζί…

 

Εσύ Εγώ και το φευγιό μας

Να μας ξεβράσει κύματα

στο πιο τρελό νησί  . 

Μαζί.

 

Πολύ κοντά σου

Μες τα μαλλιά σου

-ανάμεσα στα γόνατά σου-

Μαζεί.

 

( κι ας μην έχει παρακάτω.  

Και στίχο ψαγμένο 

και κουλτουριάρικο τώρα.

Απλά υποφέρω. 

Ένα Ωραίο μπορεί. )

Βαθειά στο στόμα το "χαπάκι"

Και τι είπε ο Φρόιντ για αυτό το μπλουζ;