Σε έχω μπροστά μου.
Μου χαμογελάς και σου πιάνω το χέρι. Έρχεσαι πιο κοντά, τσιμπάμε ένα φιλί ξυστά στα χείλη. Σ' ευχαριστώ! Φαντάζομαι ακατάσχετα, όχι για τον καιρό ούτε για οικονομικές μελέτες και κομποστοποιητές, φακ. Ξέρεις, θέλει λίγη ώρα να σταθεροποιήσω την σχίζοφρένειά. Περνά η σκέψη από το καλύτερο. Φτάνει ως το τέλος του κόσμου, φουντάρει. Κάνει όλη την παλέτα, τις αποχρώσεις μέχρι να την ακούσω να φωνάζει: Τι θες! Που να σκάσεις! Αυτό που θες είναι._
