Κάτι μου λέει να συνεχίσω. Πού να φτάσω. Τι να φτιάξω. Είναι τα κύματα μεγάλα και δε βλέπω το φάρο. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα ήθελα να άκουγα το γέλιο σου. Να έβλεπα τα μάτια σου να ατενίζουν. Να σου έκανα παρέα στις δουλειές. Να μου νευρίαζες έστω, για κάποια "ιπτάμενη" βλακεία που θα πω.
Δε με νοιάζει να μην έχω τόπο, να μην έχω σώμα, δε με νοιάζει και δεν τα θέλω αν δε τα θες. Θα ήθελα απλά να είμαι κάτι που να σ’ αρέσει. Έστω να σ'αρέσει να μοιραζόμαστε σκέψεις. Άντε, έστω ένα κάτι ξεχασμένο, πολύτιμο καταχωνιασμένο. Ένα κάτι που όταν το σκέφτεσαι να χαμογελάς. Γι' αυτό πρέπει να συγχωρήσω τον εαυτό μου σύντομα. Να σε κάνω να γελάς. Να πω ότι παρεξηγηθήκαμε για λίγο που έπαθα μια κρίση ταυτότητας. Να πω ότι δοκίμασα κι απέτυχα απλά σε μια εκδοχή από τις άπειρες που μπορώ να είμαι για σένα.
Δεν έχω νιώσει άλλον άνθρωπο πιο κοντά μου. Άλλον άνθρωπο να με κάνει να στέκομαι μπροστά στο απέραντο, να πλαταίνω τόσο πολύ. Να απελπίζομαι και την ίδια στιγμή να ονειρεύομαι τόσο έντονα. Να θέλω να ζω με συνείδηση. Για να έχω καθαρή την καρδιά μου, που είμαστε εμείς μέσα της. Μπορώ να ζω με μια χούφτα χόρτα και βιολογικό ρύζι, όταν έχω μπροστά μου ορίζοντα μπορώ. Μπορώ να καίγονται οι μύες μου και να μη σταματάω να φτιάχνω. Δεν αντέχω να τσακώνομαι μαζί σου. Είναι σα να προδίδω τον εαυτό μου. Σα να πηδάω στο κενό. Παρακαλάω να δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα ικανό να σε βγάλει από μέσα μου. Ίσως ο θάνατος.
Έχω νιώσει το νόημα για το δώρο της ύπαρξης. Μπορώ και δε σκέφτομαι τίποτα άσχημο. Το καταφέρνω γιατί ξέρω τι είσαι μια μένα. Μόνο μου λείπεις. Μου λείπει το δικαίωμά μου να με σκέφτομαι δίπλα σου. Τώρα μπορώ μόνο σε φαντάζομαι δίπλα μου. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την διαφορά σε αυτό που λέω. Αυτό μου χαρίζει τώρα την ικανοποίηση να γράφω ένα μυθιστόρημα, που ήδη μισώ και θα το πουλήσω. Θα ήθελα να το αγαπώ και να το χαρίσω σε σένα.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως δεν γίνεται να μην είμαστε εμείς. Εννοώ ότι είναι το μεταξύ μας συναίσθημα. Ή ότι αν είναι δικό μου τελείως όλο αυτό θα έπρεπε και πάλι να αισθάνομαι ευτυχία που φτάνει το μέσα μου σε τέτοια ένταση και ζωντάνια. Όμως είναι γελοίο που μπορεί να φτάνω στην έκσταση τόσο ερήμην. Τρέλα μου έρχεται!
Παρακαλάω να γίνει κάτι και να αλλάξει η κατάσταση. Ακόμα δεν έχω βρει κάποιο τρόπο, μόνο προσανατολισμούς. Κι αυτό είναι σπουδαίο γιατί ποτέ δεν είχα κάνει προσανατολισμό στη ζωή μου, να το κάνω συνειδητά, σοβαρά δηλαδή. Σοβαρά αλλά πάντα σε στιλ βόλτας, που είναι το πιο ωραίο. Τι θα βρω εκεί που πάω για να σε βρω; Ξέρεις; Μετά από το μηδέν, τι θα βρω. Ξέρεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή