ψίθυροι

 

Είναι όπως σε ένα τροχαίο, που δε θυμάσαι ακριβώς την στιγμή της σύγκρουσης. Είναι τα πρώτα λόγια που ταξιδεύουν σε ραδιοκύματα. Βυθίζονται μέσα σε μια αναιμική ζαλάδα. Γίνονται μια πετσέτα που τυλίγει ένα καυτό ψωμί. Τα πρώτα βήματα ενός νεογέννητου ζώου. Αυτοί πιάνονται όπως οι ναυαγοί που πιάνονται από κάτι που επιπλέει, που προσπαθούν να ανέβουν πάνω του. Παίρνουν ανάσες μέσα στα κύματα από το  δέρμα. Ο κόσμος αρχίζει να ξηλώνεται, και να αχνίζει, να τυλίγεται πάνω τους, να τον διατρέχουν μεγαβάτ σαν πηνίο. Τα άκρα να αποκτούν μια συνέχεια, μεθυστική μουσική. Παλμικός κυματισμός και μπορώ να λέω μέχρι να πεθάνω πολλές βλακείες γιατί δεν γίνεται να το περιγράψω. 

Τη φρίκη του να πεθαίνει το εγώ σου. Το δέος του να αντικρίζεις δυνατότητες που δεν είχες ποτέ διανοηθεί ότι υπάρχουν. Να σταματάς να βλέπεις πια τα όρια της ύπαρξης, να χάνονται στην αχάνια. Να ξεκινάς να αιωρείσαι στο κέντρο αλλά το μεγαλείο αυτής της κίνησης να φτάνει να γίνεται τόσο ανεπαίσθητο όπως οι κύκλοι της Γης. Να γίνεται η αγκαλιά και τα σώματα σύνεργα για μαγεία.

Οι ανάσες ακούγονται μεγεθυμένες. Ανάμεσα σε ήχους που γλιστράν, μπιζέλια που σκαν. Κάπου εκεί εκπνέει κι ένας γλυκός ψίθυρος. Βραχνός, κάπως λαχανιασμένος.

- Ψιθυρίζεις; Πες μου τι λες;

- Μ’ αρέσει να σου μιλάω. Να σου μιλάω; (φιλί)

- Ναι…!; Πες μου ότι θες (φιλί)

- Έτσι; (κι άλλο φιλί κι αλλού φιλί) …ΧΧΧΧΧΧΧΧ

Ελίζα, έχω καταστραφεί! Δεν μπορώ να λειτουργήσω. Είναι τρομακτικό!  Θέλω να γίνω όλα τα απαγορευμένα όστρακα, γι’ αυτό. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με! Με εξευτελίζει αυτή η κατάσταση. Παθαίνει το εγώ μου. Φοβάμαι. Πρέπει αμέσως να μου πεις πως θα ξεκινήσω πάλι να λειτουργώ. 

( art Μπος Ιερώνυμος / Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων )