Σε χαιρετάω στον Ήλιο, στον αέρα σου μιλώ.
Μιλάω με σιγουριά σε κάποιον από το υπερπέραν.
Κρατώ το μειδίαμα σου, το τέλειο σα "γιαπωνέζικο" είναι,
με μια μακάρια ευδαιμονία πως κάνω κι αυτό που θες.
Είμαι η ολοκληρωμένη υπόθεση που θα ανεβαίνει σκηνές
Που σε όσα κομμάτια και να τη σπάζουν, όσο κι αν
την ανακατεύουν, παραμένει η ίδια ιστορία δραματικά.
Να χωρά σε κάθε στιγμή με συναίσθημα.
Παντοδύναμη αειπροσωπία,
να ταιριάζει ακριβώς στο σχήμα της καρδιάς που αγαπά,
γύρω της ακόμα κι ως πλαίσιο, να γίνεται ο περίβολος της.
-Γίνεται κι η καρδιά περιβόλι που λένε.- Να οργώνεται, να
φυτεύεται, να ποτίζεται, να ζει τη ρομαντική μοναχική
ζωή του κηπουρού. Να αστράφτει όσο διαρκούν, άξαφνα σαν
οράματα, τα ξεμοναχιάσματα και τα φαινόμενα του φεγγαριού.
Ντύνομαι - γίνομαι αυτό που εννοείται από το μειδίαμά σου
Είναι μυρωδιά συναισθαντικής από μέλλοντος μνήμης. Οι ψίθυροι
από το βρασμό στη μέση μιας αλκοολικής ζύμωσης . Απαλή κι ατμώδεις
, περήφανη, σαρωτική, σχεδόν περιφρονητική, κυρίαρχη τροπή.
Αυθεντική, αυθάδης αυθεντία, έχοντας στο τσεπάκι της την αυτοκτονία
, αλλά και τη δύναμη να κρατά το κάτι που δε χρειάζεται τίποτα.
Που δε χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από αυτό για να ζήσει. Να είναι,
να γίνεται πως γίνεται το αίσθημα του ανεκπλήρωτου να σε εκπληρώνει.
Ασύγκριτη, ολόδική σου ακέραιη αγάπη.
( Γιατί ότι υπάρχει δεν χρειάζεται αποδείξεις )
Σε απόσταση ανυπόστατη.
Καθολικό σημείο χι,
όπως χαρά, όπως χάραμα,
χαραγμένο όπως χάρισμα.
Ζυγισμένο πέταγμα ταφ αλφαδιά.
[Έχω το ξύλο, την πέτρα, το χαλκό να μας φυλάνε.
Έχω αμέτρητα ξύλινα βέλη
που με χαλκό έχουν τη πέτρα δεμένη
Τα έχω θρεμμένα στο σώμα μου,
το σώμα μου μέσα του τα έχει χωνέψει.
Δικά μας όλα βαθιά τα κρατώ
κι από τα δικά μας τα χέρια σπασμένα.
Μα κοίτα με,
κοίτα σε,
θα σου πω κάτι να το θυμάται.
Εσύ είσαι η πέτρα.
Η πέτρα μας είμαστε εμείς.]
{
και είμαστε σαν αυτές τις πέτρες που όταν τους ρίχνεις κρύο νερό βγάζουν ατμό, λες και βράζουν !
}
( art , δε ξέρω αν μπορεί κάποιος να διαβάσει την υπογραφή )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή