Περιποιούμαι τον φράχτη

Αγάπη μου ,

Θέλω να είσαι καλά, να είσαι με αυτούς που αγαπάς, να σου πηγαίνουν όλα πρίμα, να φτιάχνεις υπέροχα βιβλία, να περνάς ένα ωραίο καλοκαίρι. Να κάνεις όνειρα όμορφα, να ζεις μαγικά. 

 Είχες δει στον ύπνο σου το δρεπάνι του πατέρα μου πριν χρόνια. Το ήξερα πάντα πως μπορείς να ταξιδεύεις στον χρόνο, πως τα είχες δει όλα, πως εσύ είσαι ο δολοφόνος που θα ξεκάνει όλους τους εαυτούς μου για να αφήσει κάποια στιγμή αν αφήσει τελικά μόνο έναν. Αυτόν που εύχομαι να είναι για σένα, αυτός που αγαπάς. Να με αγαπάς. Το μυαλό μου αρχίζει με το ότι με αγαπάς. Κι εκεί η λογική αρχίζει και τελειώνει.

Όλοι μου οι εαυτοί σε αγαπάνε, όλοι. Μάλλον σε ερωτεύτηκαν τόσο πολύ που έπρεπε να σε αγαπήσουν ακαριαία αφού ο έρωτας άστοχος είπες. Κι εδώ η λογική τελείωσε πριν αρχίσει. 

Περιποιούμαι τον φράχτη που δεν έχει πόρτες κι είναι όλος ηλεκτροφόρα σύνορα κλειστά. Ένας ένας εαυτός μου πέφτει πάνω εκεί και καίγεται. Κάποιες φορές ξεκουράζομαι σε πρωτόλειο ψέμα και βρίσκω το στόχο στο όνειρο, να με εκφράζει ο ήρωάς σου, να πεθαίνω για σένα λυτρωτικά πως μ'αρέσει νομίζω ότι παίζω τον ίδιο μου τον εαυτό. 

Αυτό που συμβαίνει σε μένα είναι σε μένα όμως πλέον ανακουφιστηκά αποδεκτό. 

Δεν ξέρω αν μπορώ να βρω κάτι καλύτερο να ζήσω, από αυτό που ζω. Την αποδοχή αυτή και το όνειρο. Το εμείς δεν το έζησα ποτέ με βεβαιότητα, ίσως να μην το έχει ζήσει και κανένας. Το πιο πιθανό είναι να μη το έχει ζήσει κανένας. Κι είμαι τυχερή που μπορώ έστω να το ονειρεύομαι.

Σίγουρα θα ήθελα να επικοινωνούμε κάπως. Προσπαθώ να επικοινωνώ με άλλες τεχνικές. Έπρεπε μάλλον να τα χάσω όλα για να κερδίσω ολόκληρο το όνειρο. Είμαι εντάξει με αυτό. Και είμαι ακόμα πιο εντάξει όταν σκέφτομαι πως ένας τρόπος υπάρχει να χάσω αυτό το όνειρο. Κι αυτός είναι αν γίνει το όνειρο απτό. Εδώ γελάνε! 

Να έχεις υγεία και χαρά. Την αγάπη μου αν τη θες.