ο κοχλίας

Θα σας πω μια ιστορία.
Αυτή ενός κοχλία που κάποτε είχε έλικες, αφού για να πετάει είχε προοριστεί.

Τότε, στην εποχή των μηχανών, ένας ατσάλινος γίγαντας, τυφλωμένος από τον πόθο του, πέρασε την ωραία κατασκευή για λουλούδι. Μάδησε τους έλικες για να δει αν ποτέ θα τον αγαπήσει κανείς. Μετά πέταξε κάτω τον μαδημένο κοχλία.

Από τότε ο κοχλίας γυρνά κι αντί να πετά, γυρνά, τρυπά, μπήγεται στη γη όλο και πιο βαθιά.

Εκεί, οι χθόνιες νύχτες τον καλωσόρισαν. Με το μαύρο κρασί, τη κρουστή μουσική και την πρώτη μας αίσθηση.
Την αίσθηση του πνιγμού φυσικά...

(fotoart Leonardo da Vinci)