μείον δύο

Ο Οκτώβριος, που δεν είναι ο όγδοος μήνας αλλά ο δέκατος, ίσως κάτι έχει να κάνει με το μείον δύο.

Σε μια άλλη περίπτωση η ζωή θα ήταν μπροστά. Όταν τελείωνε η δουλειά θα φορούσαμε τα παλτά και θα βγαίναμε να συναντηθούμε με φίλους στο γωνιακό στέκι. Εκεί θα έπαιζε φίνα μουσική που θα σε τραβούσε από το αφτί με ιδέες. Όπως ένα θαλάσσιο ποδήλατο με ιστίο, έναν στίχο ή κάποιο αυτοσχέδιο παιχνιδοεργαλίο.

Έπειτα, τα παιδιά που πήραν τα βουνά σύριζα απ' το ρέμα να φτιάξουν κομπ κατασκευές ψάχνοντας φυσικές αλήθειες δεν θα έμοιαζαν με κυνηγημένοι, αλλά γυρεύοντας ρίζες και περιπέτεια.

Τώρα τους βλέπω όλους κάπως. Σαν το κάθε τους ποδάρι να πατά σε διαφορετικά εδάφη, έτοιμοι ή υποψιασμένοι να εγκαταλείψουν ένα σκάφος που ναυαγεί. Οι πιο τακτικοί τρέχουν να μαζέψουν τα απλωμένα τους πριν την επιφαινόμενη καταστροφή, σα να τακτοποιούν καταφύγια.

Και ρωτώ, είμαστε να το κόβουμε ευθεία για μια νέα αφετηρία; Και πως θα μοιάζει αυτή; Πρέπει να επιστρετεύσω όλη μου τη φαντασία και να τη πετάξω στη Γη...

(fotoart Otto Rudolf Schatz)