όλο το ταξίδι νερό, και παρασύρει και εξατμίζεται.Σ‘αγαπώ έτσι γράφω σε ένα χαρτάκι και στο σφίγγω στα χέρια σου να το κρατήσεις και σκάει και τρέχει νερό, σ’ όλο το ταξίδι.
άνθρωποι στο πέρασα, έτσι είναι η ζωή, ένα πρωτόειδομα, κι ελπίδα λαχτάρα.
η απάντηση της εξίσωσης υπάρχει, μα τα στοιχεία κινούνται, φημολογείται προς την καταστροφή.
-κουμπί στη θύρα, Θερμοπύλες. κάτι που δεν ενδιαφέρει. κανείς. παρθενογενετική αυτοκτονία. ο κόσμος τρύπες αγνώστων, μεθύσια συνουσιασμών. δυσκολοχόνευτοι δείκτες για εμετό-
ναι, μια μέρα γιορτινή θα βρεθούμε, όπως το φεγγάρι πάνω απ’ τα πηγάδια μας.
θα ακούγεται το μακρινό βουητό απ’ τα τζιτζίκια. κι ένα ράδιο στο βυθό.
πάνω μας η γυάλινη ξύστρα των άστρων, να ρίχνει την διαμαντένια μπόρα της στο μαύρο ουρανό.
(foto by me)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή