στο ''mute''

βλέπω το είδωλό μου να αιωρείται. μια τεντώνεται, μια κρύβεται στη στάση του εμβρύου. με μάτια κλειστά μιλά δίχως ήχο. τα φωνήεντα χάνονται σε μια τρύπα. τα σύμφωνα διαφωνούν και κουβαριάζονται. στο ''mute''. πέφτουν και διαλύονται σε στόμιο ρουφήχτρας. δεν ξέρω
και την ταΐζω κινητικά κενά για να με εξυψώσει. η φαντασία των αδυνάτων υπερρεαλιστικά θα μας πάρει μακρυά. κάποιο ξημέρωμα εξαϋλωτικό. με το νήμα της ζωής μου παίζω τον πλανήτη γιογιό. Άτλαντας στην Λιλιπούπολη που πήγε να βρεί το ονειρεμένο του φευγιό κι έγινε..αστρικό ξωτικό φασματένιο!

εγώ. με ένα φιλί σου βουλιάζω ατμόσφαιρες. στην αγκαλιά μας. φεγγοβολούν μουγκές πιέσεις από ζηλιάρες λέξεις.. χρυσόσκονη, ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. δεν μπορώ να το περιγράψω. έστω. έρημος. τρίβω του Αλαδίνου το λύχνο και σε ζητώ ,τρεις φορές, σφυρίζει το πλοίο για τον Νείλο... λύνω τους κάβους του και το χαιρετώ.

[και λέω..είναι πλοίο της γραμμής. δλδ το παίρνεις και βγάζει γραμμές, εννοώ από γράμματα γραμμές, βέβαια! το’ έχω πάρει μιά δυό φορές. μόνο που οι καμπίνες του είναι μονές-μονές και δεν επιτρέπονται οι σαρκικές ηδονές.. 
κι έμινα εδώ. ζεστές επιθυμίες μου στεριανές ναινικήκαμεν! μα εσύ δάγκωνέ με να βλέπω σίγουρα πως δεν ονειρεύομαι!]
 
(my photo by spitha)