-ξεγυμνώνοντας τι-

οι ποταμοί όσων ένιωσα
γραμμές στα μάγουλα
-κολλημένα μαλλιά απ' την αρμύρα-
γραμμές της μοίρας
των χιμένων υγρών, ωρών, 
που δεν ήταν για κείνη την 
κενή περιπλάνηση στην ύλη

καρφωμένοι απ' την πυκνότητα του μαγνήτη στον πλανήτη.
δεν έρχεσαι από μακρυά και δεν με παίρνεις/
φοράς την μορφή που αφροί απ' το στόμα σου βγαίνουν
ξεραίνονται και γίνονται σκόνη ως η λήθη των λαθών
επιπόλαιο ον, ποιόν στα μάτια της μέδουσας βλέπεις..

στη σκοτεινή σκηνή το όνειρο παραπαίει.
γλιστρά και φτερουγά
φιγούρα ως την οροφή της ατμόσφαιρας

ιώδιο, μπούχνη 
 -μπουχτιζμένoι- 
[νοσηρές πραγματικότητες]
-μαγεία-

έσφιξα την αγκαλιά κι έκλαψα.
τρέχει στη μύτη η μελάνη λυτρωτικά
για ένα θαμπό πάθος θωπείας

ελαφρό κυλά στο σπασμένο πρόσωπο
τα αυλάκια του ανάλγητου πόνου.
Μόνο, μόνο λίγο. να χαθεί
στην πληγή του πλαγιάσματος
στήθος πετρωμένο που πάλλεται
με χαϊδολογά σα να αχολογά 
τα φαντάσματα
που έλειψαν αλλά ήρθαν.

πλίθες να χτίσουμε
-σώμα κι αίμα-
 
αγάπη στον Άδη δοσμένη αιώνια,
ινία κρατά απ' τα σκυλιά που
προς τα τάρταρα τρέχουν
τους ανάποδους γκρεμούς
της σχισμένης γης μου.

-ξεγυμνώνοντας τι-

(my foto by spitha)