θέλω να ξε-πε-ράσω

-οι επιλογές που γίνονται επίλογοι, όπως οι υπόλογοι απ' τους υπολογισμούς τους δεν είναι για μένα-
τα χώματα που στέκονται πάνω στα πολύτιμα ή μη πετρώματα ποτέ δεν πειράζω
σκέφτομαι είναι φίλοι τους, η φύση τους, τόσες χιλιετίες μαζί, δικαίωμα δεν έχω να το κάνω αυτό. όπως το ίδιο με τις σκέψεις και τα αισθήματα, ατόφιο παραδίδω και δέχομαι το κράμα, το γράμμα, το κρίμα έστω τα ελαττώματα όλα τις μεθυσμένες εκκρίσεις απ τα σώματα, τις ανάγκες και τις προσφορές. στο λαιμό μου δεν αφήνω να στέκεται όσο μπορώ, το μέσα μου όταν μεγαλώνει ή θέλει να ταξιδέψει με άσπρο μαντίλι χαρτί το χαιρετώ, καθαρός να είναι για ανάσες ζωής.
πόσο πολύ τυχερή νιώθω που είμαι άνθρωπος και μπορώ να εκφράζω με λόγια τα λογικά μου και να τα αγκαλιάζω από αγάπη άφοβα γιατί είναι τα δικά μου, ακόμα κι αυτά που θέλω να ξε-πε-ράσω, τα διάλεξα και είναι μέρη που θα φέρουν για πάντα της άφθαρτης ψυχής το αποτύπωμα μου. γιαυτό οι εφιάλτες με τα όνειρα έχουν για μένα ακριβώς την ίδια αξία, για μια πορεία άξια αληθινή και παραμυθένια γιατι ''τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια αλλα τουχάχιστον δεν είναι ψέματα''..

(art Delacroix)