για μυημένους

ή ξένοι -ξένιοι Εσκιμώοι- πίνουν -σε κολονάτα- τσάι Δελφών με αφρό στην Σαχάρα που η άμμος ζάχαρη άχνη έγινε
-κι..άχνα-
θωπεία θαμπώνει κρύσταλλα βουίζουν και τσιρίζουν με την αφή να γυρνά να γυρνά να γυρνά και ξέσπα στην υγρή αγκαλιά, μάθε να φιλάς απ’ τα φιλιά, χαρίσου στου πάνω το παντού, κι ανάποδα, να γυρνά να γυρνά να γυρνά το αίμα κάτω απ το δέρμα, κλείνει το δέμα, ανα θέμα, διεύθυνση κι επίθετο, θεά!

σε ακόρεστους κίονες -κισσούς- σκόνταψα τα ακρογόνατα

συνοψίζοντες κώνοι με ρουφούν στην γωνία

της σκέψης μου ταινία, τα ινία εσύ οδηγάς

ασύντακτες λέξεις συνουσίας, -τι αμαρτία!-

γίνονται ποίηση στο λαιμό που κολλά.

απόψε τον λυρισμό σου αρπάζω

σαν κόκορα απ’ το λιρί, ανταυτού

ανατέλλω, σε βωμό θυσιάζω

ότι απέμεινε να το πιώ σα σκυλί

μια ιέρεια από λαβύρινθο που ξυπνά

τρυφερά στα μαλλιά φίδια την γλείφουν

καθώς στα χέρια τις οι λαβές απο μέτωπα

κεφάλια για σκεύη με μάτια γεράκια

που κολυμπούν σε κοιτούν ταπεινά

απύθμενα βάθρα τον ουρανό σου ας σκίζουν

κι όλα τα αστέρια διαμάντια

που το τοτέμ σου στολίζουν

σταγόνες γίνεται η θάλασσα

ν’αγκαλιάζει όταν η μοίρα στενάζει

όσο όσων σέρνεται η αλυσίδα

όσων ως ον υπήρξαν

για να υπάρχουν

και

πατρίδα η ζωή

-ή- .

ντύσου με τις φλούδες των σταφυλιών

στον χειλιών τους τον χείμαρρο

σε χυμούς με χίμαιρες χίμιξε, ξένη!

..στην προσμονή της μίξης..

κάτι ξεχάστηκε ξάγρυπνο

κάνοντας την συντέλεια να λάμπει

στο πλάι σου σαν αρχής παραμύθι

...

Άκου,

χορωδίες εις

μίαν ιαχής φωνή

δίνε μου εσύ μαγεμένα

- κορώνα γράμματα γράμματα -

..γράμματα σε έρωτᨳ βουτηγμένα

να τα πληρώνω με όνειρα

κέρματα στην στέρνα

αστέρια-αστεριά

..πάμε..

(fotos by me/ Aitoliko)