μη με ξυπνάς

Πηγαίναμε, στο όνειρο, για μπάνιο στην θάλασσα. Oδηγούσα την πολύχρωμη μηχανή και κατεβαίναμε ψηλές σκάλες, αγκαλιά. Νιώθοντας εκείνο το απαλό σφίξιμο και συνάμα γαργαλητό με το αλάφρωμα στα σωθικά. Φορούσαμε σορτσάκια και κοντομάνικα, μα στον στενό πέτρινο δρόμο έριχνε χιόνι. Σε έχασα. Το κενό της πληρότητας έγινε σκέψεις, μπερδεμένες αλήθειες με ψέματα.



Φορούσες εκείνο το λεπτό παλτό και μες το κρύο ερχόσουν, νεράιδοξωτικό, σα να πετούσες με ζύγωνες. Με τύλιγαν οι αισθήσεις. Η γεύση γιομάτη μπαχάρια κι αρώματα κορμιού γλυκόξινου, όπως το άγουρο σταφύλι, το πράσινο. Σαν τις λιμνοθάλασσες των ματιών σου. Πέρασμα για μεταναστευτικά πουλιά. Πύλες για το ταξίδι στο μυστήριο του βυθού τους, έως την φονική λάσπη του πάτου τους.



Πόσες ανάσες χρειάζομαι για να ξεκινήσω να σκάβω, ώσπου στην άλλη άκρη να βγω. Να καώ στον πυρήνα, να παιδευτώ σε μαγνητικά πετρώματα, ίσως να βρω και των προηγουμένων τα πτώματα. Για να δω τον ίδιο ήλιο, το ίδιο φεγγάρι αλλιώς. Να χαιρετήσω το λαγούμι μου, να ξεκολλήσω απ το καβούκι μου, να ξεριζώσω το παλούκι μου. Αδέσποτο, αλητάκι του δρόμου να τρακάρει τσιγάρα και ιστορίες τους περαστικούς.

(fotoς by me/η οπτική της κουκίδας)