Το κλουβί

(ή το κλουβί με την σιωπή)


Ένα σύννεφο πλανιέται
στον κομματιαστμένο ορίζοντα
καθώς διαλύεται στον αέρα.
δεν φοράει βροχή,
κι ο ήλιος του λάμπει
για μια πολύχρωμη ιδέα,

Ξανά Συλλογιέμαι,
τα παραμύθια που μιλούνε για έρωτα,
τον μοναδικό κι έντονο που κρατάει για πάντα,
ενώ του πόνου μου σφυρί το σκαρί
πλέει θάλασσες αλούς στα αξημέρωτα..

αχαλίνωτη Αναρωτιέμαι,

Φοβάμαι άραγε
του άχριστου ναού σου το γκρέμισμα.
ή θέλω παθιασμένα κάποιο φιλί σου να αντέξω,
Το ονειρεύομαι δίχως ,
να θυμάμαι καν το συναίσθημα
ίσως να είναι κι η ασχήμια του τέλους
που προσπαθώ να ανατρέψω.



Αυτό που με κρατάει καιρό
είναι μια στιγμή όλη ευτυχίας
όταν έλαβα ένα βράδυ
απ' την ανάσα σου
στην πλάτη μου, ένιωσα,
τότε πίστεψα δίπλα σου
πως θα’ θελα να είμαι

[για ''ΠΑΝΤΑ δική σου''
ΥΠΟΣΧΕΣΗ.]

Ακόμα κι αν μπορούσα
να βρεθώ ΠΑΝΤΟΥ δια μαγείας.
Είναι που σε ένα κράμα μαζί σου
στ’ αμόνι του έρωτα έλιωσα,
ΕΚΕΙ θα θελα,
Κι ήταν η πιο έντονα γεμάτη,
στην ζωή μου, στιγμή ηρεμίας.



Φυλάκισα τις σιωπές σε ένα κλουβί
Και τις θρέφω μοναδικά με αισθήματα
Επιτέλους λησμονώ, του τότε, άδικου,
εγκλωβισμού τα παθήματα στης καρδιάς σου
το εξωτικό αέρινο αλώνι.
έτσι, δέσμια, φροντίζω της αγάπης τα ψήγματα,
αντί να πιστέψω πως κι η αγάπη τελειώνει .

(ψέματα, ψάρια, τίγρη,
Γρρρρρρ, έγυρα.
άγκυρα κι
Ε.... φυγά..)


(fotos by me/ΑΣΚΤ,
παρουσίαση γλυπτικής,
το κλουβί-artist Τόνια [τάδε Ε..φχψω)