Αδύνατο να μην υπάρχει

Έξω απ’ την ατμόσφαιρα, ελαφριά στιγμή νοητή.
Σε ένα φάσμα σαν ύφασμα που γδύνεται,
με πορεία το μέσα σου. Μέσα σου Διαθλώμαι,
συνθλίβομαι πάνω σε έδρες διαφορετικότητας
πονάει το φως, με καίει, εθιστικό επιμένει
στις αισθήσεις με τα περίστροφα πρόσωπα
που πάλλομαι, και μεθώ, θωρώ θύλακες ως θηλιές
και θάλασσες θολές ως θόλους διαστημικούς
ή γήινες γυάλες για γλυκά βραχύβια ψαράκια.

Σαν το άπειρο σκοτάδια που ποτίζουν φως
με Ψέματα πυροτεχνήματα καλέσματα,
σαν έρωτας, σαν εμάς, εσένα, αυτούς
Σαν τα αναλώσιμα, τα θνητά στη βροχή
Χώματα. Σώματα όνειρα δανικά για ιδανικά.

Στο τελευταίο σύνορο
μιας αύρας Γυάλινης,
είναι το δέρμα, τριγμοί,
σπάει, σε μια κίνηση
Απόγνωσης της Ελευθερίας,
Κόβεται, σπάει, κόβεται

Στις πληγές της ένωσης
Χτυπά η χορδή της αγνότητας
για το καλό της ανθρωπότητας
διαφημίσεις στα προσεχώς
ανοίγει, μπαίνει αέρινο φώς
Θετός πλακούντας παγωμένος,
από παλμούς στερημένος και υγρά,
κατάσταση υποτονική, μειδιούσα
λόγο καταγωγής ή επαγωγής σε άτοπο
περιφερόμενος μύθος, δια ζώσης.

Στείλε μου έναν κλώνο σου
Κέρνα μια μπόρα απ' τον πόνο σου
Βραχυκυκλώσου να πάμε πιο γρήγορα
Πέτα, πέτα τα βαριά σου
Ξέχνα τον πόνο, συνέχισε να φτερουγάς
Το ίδιο, όπως ξέρεις, με την καρδιά σου
Είμαι κοντά σου, μέσα σου,
Που κοιτάς?
πίσω και προσπερνάς
καθώς δίπλα σου στρίβω.

Κρότος Δεύτερος
[Μπορώ και να τρέξω]

Πλαγιάζω με την μούσα στα ονείρατα μου
Κι αυτή χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά μου ,
λέει νανουρίσματα στιχάκια μαγικά αινίγματα
το νου μου διεγείρει με θείους χυμούς ποιήματα

(ρ)
Για την ματαιότητα
της στιγμής την αιτία
φωτιά κι αμαρτία
εκτός ελέγχου θεά

(fotos by me/ Καλών Τεχνών Αθήνα)

-το τραγούδι αυτό αφιερώνεται
στην θάλασσα της Φαίδρας Φις
και στην σκυλοπνίχτρα..-

η συνέχια στο room..