στο Καφφενείο

[ακολουθεί διάλογος ανάμεσα στους pandiony και kostas_patra. όποιος βρεί ποιός είναι ποιός κερδίζει ένα τσίπουρο στο καφενείο του Περικλή στη Ζάντουνα..]

-η μόνη πίεση η ατμοσφαιρική και το πρόβλημα γήρανσης η βαρύτητα, μα νικώ έτσι απλά με ένα χαμόγελο τραβάω το δέρμα μου προς τα πάνω.
-κάθε που το ρολόι χτυπά και η μεταξύ μας απόσταση αραιώνει/μεγαλώνει, σαν το δέσιμο κοπεί, το ρολόι θα γυρνά ακόμα και ο κόσμος ποτέ δεν θα το μάθει.
-ένιωσα τον χρόνο να νικά και να νικιέται, πότε από την απόσταση στον κόσμο των ρολογιών και πότε από το δέσιμο στον κόσμο της καρδιάς, χτύποι και οι δυό και χτυπημένοι. Είναι που στην ψυχή όλα αυτά δεν υπάρχουν. Μα τι υπάρχει?
-ο χρόνος έγινε χωριό και εμείς αποξεχασμένοι. Μόνο οι φωτογραφίες και κάποια κατώγια της καρδιάς δείχνουν πως υπήρξε το εμείς.
-Αόριστος χρόνος, άναρχος κόσμος, σκάλες πουλιά, υπόγεια ανώγεια, εξώστες στην καρδιά.
-Μουσική, μωρουδιακά κλάματα θαύματα, θαύματα, θαύματα, θαύματα, θύματα μαθήματα συναισθήματα, παραπήγματα, καλύβες νομαδικές σκηνές, σκηνές σινεμά.
-ξεκίνησε το κρυφτό και σαν τέλειωσε χάθηκες. Αν είναι να ξοφλάς σωστά τα χρέη να κοιτάς τα κενά μελλούμενα που θα μας έβρουν χώρια, κι εμάς πιο άδειους απ’ το τίποτα.
-Υλη, αντιύλη, μου είπε της θαλάσσης το κοχύλι. Ενήλικες πια ξέρω καλά σαν ξεκινήσω το κρυφτό, κανείς δεν θα με βρεί μες το μυαλό και είπα να παίξουμε το βρές με πιθανότητες μικρές.
-τραβάω φύλλο από τα εικοσιένα για να σε βρώ στα χαμένα στα καμένα. Φεύγοντας πάρε και την σκιά σου απ’τις ανάγκες μου. Από τούδε και στο εξής σου αφιερώνω όλα τα άγραφα τραγούδια.
-κάπου διάβασα για το χνάρι της σκιάς και βρήκα ελπίδα και μ’άρεσε που και πότε η σκλαβιά, τραγούδια λουλούδια, όπερα ποτπουρί, το βλέμμα μου έπεσε στο πουλί, στο κλαδί, χτύπημα σε τοίχο, εικονικά πύρινο σα γιατί, είναι το φευγιό διάλειμμα και το μάθημα η ζωή.

(art picasso)