ημπόρηγα και μπορώ

γιαγιά,
..όλο γυρίζω γυρίζω και πάλι στον τόπο βρήσκουμε.
σα να ναι γεμάτος ο κόσμος σμιρδάκια καταραμένα
και μεσημεράδες που με γελάν με λόγια γλυκά
για να με βασανίσουν έπητα, κι αυτά τα μαγεμένα
φλουριά που λύχνιζε ο αράπης στην πηγή κάτου απ'την
πλατανιά πάντα εξαφανίζουνται μόλις τα αγγίζω.
ο πρίγκιπας στο άλογο νεκρός αδερφός, μα ξέχασα
πως μού λεγες αν θέλω γαμπρό να μην μιλάου..
ήταν τότε που με λυπήθηκες και δεν με χάραξες
στην πλάτη να φύγει το μαύρο το ζουρλό
μόνο μου έβγαζες τα αγκάθια της ξυπολισάς
στην κουρελού και μου έδενες τις ελίτσες και τα
τσιμπούρια με κλοστή να μαραθούν, να πέσουν χάμω.
γιαγιά μου, δυο μέρες ξεψυχούσες με χαμόγελο και
γύρω σου ήταν πολύς κόσμος, κι ας βγάλανε τις
καραμπίνες μετά για τα λεφτά, στο προσκέφαλο σου
έδιχναν μονιασμένοι, μαζί καμπάνες και φυσίγγια..
..άραγες φαίνεται τα ξερες γιάγιω πως τα παραμύθια
που λεγες είναι οι παντοτινές και πάσες αλήθειες
γιαυτό η κουμπαρίτσα σου ήταν το σαμιαμίδι στο κατώγι
και ο φίλος σου το κινηγόσκηλο σου ο Μόρτης..
και πάντα ημπόρηγες να γελάς και να λές
ιστορίες με τέλος καλό και δίκαιο..
..Γιαυτό θα πιστέψω πως μπορώ..
''..ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..''

(art Pablo Picasso)