‘..να λέει όνειρο ήτανε..’
Αύριο πρωί θα πάρω τον δρόμο της ανάστασης των αναμνήσεων, της εξύψωσης μου στους ουρανούς της κόλασης του μαγνητισμού σου. Θα είναι όλα στολισμένα για να μην φαίνεται η ασκήμια τους ή για να με υποδεχθούν. Σίγουρα δεν θα περιμένω απ’ την βροχή να σβήσει τα χνάρια μου στην γειτονιά σου, αυτά από καιρό έχουν σβηστεί γιατί είναι που μόνο έρχομαι με την φαντασία μου στο παιζούλι του μπαλκονιού σου να χαζεύω το φεγγάρι ανάμεσα στις κεραίες του Υμηττού. Ακόμα και την σκέψη μου ένιωθα πως δεν την άφηνες να περάσει την τζαμαρία και να σεργιανίσει στον καναπέ που η αγκαλιά μας είχε γουβώσει.
Το γκράφιτι στον τοίχο με το όνομα μου θα έχει σβηστεί τώρα ή θα έχει αλλάξει όνομα, κάτι που μάλλον δεν θα διασταυρώσω. Ούτε στον ηλεκτρικό θέλω να μπω γιατί από συνήθεια ή παρόρμιση θα κατεβώ στον σταθμό μας και ας ξέρω πως αυτό το διάστημα ήθελα να τελειώσει μαζί με την κοινότοπη μιζέρια. Αυτή που δεν ηθελα να πηγαίνουμε πακέτο και σαν τους αλήτες στο σουπερ μάρκετ έσκισα την συσκευασία πηγαίνοντας να τα χωρίσω και τα σεκουριτι με οδήγησαν στο ταμείο λιντσάροντας. Τι ξευτίλα θεά μου, ακόμα με συνοδεύει ο απόηχος της, η κοκκινίλα και η ντροπή.
Θα ήθελα να σε συναντήσω τυχαία κάπου στο Μοναστηράκι, πάνω απ’ τους πάγκους με τα βιβλία φτωχών αυτοχείρων που σιχαινόσουν να πιάσεις και εγω κολλούσα με τις ώρες. Να σε δώ να περνάς καθώς θα ξεφυλίζω ‘τον σκοπό της ζωής’ του Νίτσε, να τρέξω χτυπώντας ατσούμπαλα τους περαστικούς και να σε αγκαλιάσω κλείνοντας σου τα μάτια. Κι εσύ τραυλίζοντας να πεις το δικό σου όνομα μου ''Σούζη''…
Μετά δεν με νοιάζει ότι κι αν γίνει, μόνο να νιώσω για λίγο, να δείς για λίγα δευτερόλεπτα μέσα απ’ τα χέρια μου την ψυχή μου..
Ξέρω, θα προφασιστείς βιαστικά μια δουλειά και θα φύγεις ισορροπώντας το δικό μου ‘φευγιό’ αυτό που δεν είχε καν προφάσεις. Θα σε βλέπω να απομακρύνεσαι σχεδόν τρέχοντας με το αέρινο περπάτημα σου, ίσως θα κρατάς και κάποια απ’ το χέρι και θα την σπρώχνεις όπως κάποτε εμένα, που δεν έμαθα να περπατώ σε ευθεία, θυμάσαι.
Θα απομείνω τότε στο πλακάκι του πεζόδρομου να κοιτώ την χαμένη ξωτική μορφή σου.
Θα βρέξει, θα βγάλει ήλιο, θα ξαναβρέξει, θα ξαναβγάλει ήλιο, θα περάσουν όλες οι εποχές από πάνω μου να στέκομαι στο πλακάκι ..
(foto by me)
μοναδικό
ΑπάντησηΔιαγραφήθα ήθελα κάποτε να γράψω έτσι για κάποιον
μου αρέσει είναι ξεχωριστό
και δε φοβάσαι να παραδεχτείς την αγάπη
δεν υπάρχει εγωισμός
κι αυτό είναι για μένα ό,τι μετράει
η πιο μεγάλη συγκίνηση
πονοκέφαλος με έπιασε μόλις το έγραψα το απόγευμα..
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκίνηση λέει!!!!!!
Φαίδρα σε ευχαριστώ που έρχεσαι και βλέπεις τις μονόχνοτες κάπως αναρτήσεις μου.
νιώθω πως με νιάζεσαι και γιαυτό θα σου ζητήσω απο αύριο, δηλαδή σήμερα, μέχρι το σάββατο να με έχεις άλλη μια έννοια.
τώρα αυτά που γράφω ,να τα διαγράψω σκέφτομαι, δεν ξέρω αν έχω το θάρρος να ζητώ..
τεσπα.
εύχομαι κάτι να βγάλω,
'οπως βγάζω την ψυχή μου εδώ..
είναι και αργά και μπορεί να φταίει κι αυτό, πρέπει να κοιμηθώ
θα τα πούμε
φιλιά..
;oPPPPPPPPP
εκτιμώ κάθε λέξη που αφίνεις στον χείμαρο, νιώθω πως επικοινωνούμε με κάποιο μυστήριο τρόπο κι αυτό με βοηθάει να μπερδεύομαι και να ξεμπερδέυομαι με καινούριες οπτικιές..
μπλα μπλά μπλά
μπλα 1
μπλά 2
μπλά μπλά 3
..
θα μιλίσουμε
;oPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP
φιλιά
φιλενάδα αυτό σου το κείμενο πολύ μου άρεσε,
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί είχε το ξέρω μέσα του, την γνώση σου και το θα,
που τόσο μου έφερνε στο νου το θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό
έχεις ήλιο μέσα σου, το ξέρω, το είδα
έχεις φώς και ζέστη, το ξέρω, το νιωσα
ηφαίστιο είναι το χέρι σου κι εκρήγνυται
γράφει χωρίς να ξέρει τι θέλει το ασυνείδητο να πει,
γράφει με το ύδιο πρόσταγμα που βλέπει κάποιος όνειρα, άραγε τι να γίνεται στα όνειρά σου αλήθεια...
οι επαγωγές και οι συνεπαγωγές σου μπάζουν, αλλά ποιός είπε πως οι πολεμίστρες πρέπει να ναι κλειστές σαν τα σπίτι, από κάθε τους άνοιγμα πυροβολείς και προσπαθείς να πετύχεις την εικόνα που για όλους τρέχει γρηγορότερα από την σύλληψη της πένας, που περνά από τα μάτια σαν τσάφ και αφήνει την γλυκόπικρη αίσθηση μιας γραφής που καταπίνει στις ακρογιαλιές το κύμα
αρκεί κάποιος να χει αντοχές να ψάξει κάτω από το σωρό τον καλύκων που αραδιάζονται πάνω από τις λέξεις σου καθώς πυροβολείς
Κώστα φιλούμπες αγαπημένε,
ΑπάντησηΔιαγραφήέστι είναι, δεν σκέφτομαι όταν γράφω, προσπαθώ να δώσω μορφη στο συναίσθημα το χαοτικό..
και σε αυτές τις δυό σελίδες , τις διάβασα κι εγώ πολλές φορές γιατι με εξέπληξε η σφαιρικότητα και η αλήθεια τους η πιο βαθυά, που αναβλίζει σε ώρες σπάνιες. οι μεταφορές είναι ακριβίας, το περιγράφουν τόσο όσο οι πραγματικές πράξεις δεν μπόρεσαν να το κάνουν κατανοητό..
αλλά τι να το κάνω που είμαι εδώ, τόσο κοντά στο ποθητό μου και με αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι και είμαι με χανγκ οβερ απο χθές οργίασα στο Γκάζι και το μόνο που κατάφρα ήταν να με βρούν τα ξημερώματα χάλια να πηγαίνω στρεκλίζοντας κατα την Καλλιθέα και να τηλεφωνώ ασήστολα μέχρι μου απενεργοποιήθηκε η συσκευή χωρίς απάντηση και με μάζεψε μια φίλη που ταλεπώρισα.
πώς να το μηχανευτώ δεν ξέρω, στίβω το μυαλό..
έχεις καμιά ιδέα?
αν ναι σκέψου και στείλε μαιλ.
φιλούμπες αγορίνα..
σίγουρα και το επόμενο κείμενο θα είναι σε αυτό το επίπεδο, είμαι αποφασησμένη για αγώνα κάθαρσης, διαλεύκανσης των συναισθημάτων, δέν θέλω να παιδεύω κανέναν , πρέπει να ξέρω τι ζητάω και να το πώ, να το στοχεύσω, να το πάρω ή να πάρω τον πούλο απο αυτή την κατάσταση..
η τάν ή επιτάς!!!!!!!!!!!!!!
και όχι επι ταυτά επι ξύλου κρεμάμενη λογική στο κατάρτι γενική κι αόριστη ανεκπλήρωτη κάψα κλάψα κτλ..
έχεμε έννοια αυτές τις μέρες, στέλνε ενέργια φίλε μου γιατι την πέρνω και στο βόριο πόλο να πάς θα την νιώθω.
φιλούμπεςςςςςςςςς