..γινότανε ψηλή σαν τον κούρο Απόλλωνα της Νάξου και η Ηλέκτρα μίκραινε ίσα με το Quark, κι ήτανε όλα της φαντασίας της.
Ήθελα θέλοντας θα αναφερθώ σε εκείνο το περιστατικό με το νεαρό κορίτσι του Ούτρεχτ, που ερωτεύτηκε παράφορα έναν άραβα και έτρωγε την γλώσσα της, που ψαχνε το φιλί , κάθε φορά του συναπαντήματος, για έναν ολόκληρο χρόνο. Κοκκίνιζε σαν Αφρικάνικος ήλιος και παντού μιλούσε για αυτόν. Ώσπου μια μέρα τον τράβηξε από το χέρι και του εξομολογήθηκε προσωπικός. Ξέροντας το αυτός ήδη της είπε μηχανικά να μην κάνει τίποτα, ενώ την είχε ερωτευτεί αμοιβαία μέχρις ότου βρέθηκε η στιγμή της αυτού εξωτερίκευσης ένα βράδυ και το έκαναν επτά φορές! Μίναν μαζί για δέκα χρόνια, για να χωρίσουν στους ρυθμούς της νέας αναζήτησης από κάποια μεριά.
Πρέπει να πόνεσε πολύ ή να πυροδότησε το ταξίδι για την Ιθάκη της, μέχρι την Ζάκυνθο, για να περάσει μετά από χρόνια απέναντι στον Άραξο και να ξαναερωτευτεί το καινούριο toy boy και να υποφέρει τώρα από bad love, λόγο κοινωνίας , μη χέσω.
Το τώρα πώς να μηχανευτώ. Η κοπέλα απέναντι φτιάχνει τα μαλλιά της και με κοιτάει, ξεχνώ, είναι γλυκιά με τεράστια μάτια, γυρίζει και με κοιτά. Παρακολουθώ από γωνία 45 μοιρών, προσπαθώ να αυτοσυγκεντρωθώ στον μαγνητισμό της ενέργειας, μα το μυαλό μου φεύγει, στο τέλος, πηδώντας αρχή και μέση πεζά. Ώσπου μετά από τρεις μπύρες και 2 τεντούρες , φορά νευρικά την ριγέ γκρι μοβ ζακέτα της καληνυχτίζει την δίπλα παρέα της χωρίς σε μένα μια ματιά βηματίζοντας βιαστικά.
Συνεχίζω με το μυαλό μου παραδομένο στην Κάρυστο. Κομματάκι αχάριστο μου φάνηκε το σκηνικό, με φλάς μπακ σε αλήτικη εφηβεία μου να ξυπνά στο κενό. Και τι θέλω μ’αυτό να πω, το μεθοδευμένο ή φυσικό κατάφερε να με αποσπάσει. Τόσο χαλαρές οι άμυνες σαν σκαρφαλωμένες στον περιστερεώνα να ατενίζουν την λωρίδα της Γάζας μαζί με τους άλλους ακτιβιστές. Peace men, γυναίκες είμαστε, πώς αλλιώς να την δούμε εκτός από ανταγωνιστικά.
Αγαπησιάρικα λέω, να χαρώ να βρεις κάτι ταιριαστό να σου κάνει, κι έχω μια ιστορία να σου πώ απ’ το ποτάμι με τον Χρηστό κάτω από το Ασκληπιείο στον βράχο με τα πέντε σκαλίσματα όταν μυήθηκα στη βουτιά. Ήταν τόσο ωραία που οι παλμοί σταματούσαν για λίγα κλάσματα , και όταν επανερχόμουν σκέφτόμουν εσένα!
Διαισθάνομαι το πάθος ενστικτωδώς.
Γιατί όμως να υπάρχει μια τέτοια εμμονή που αγγίζει τα όρια της νεκροφιλίας. Οι αποφάσεις είχαν παρθεί και ταλαντεύονταν ελλειπτικά μες το κλειστό τους όστρακο χτυπώντας τις σφαίρες της ματαιοπονίας.
Καλημέρα Ηλέκτρα, τι όμορφη που είσαι, σπάνια. Μην αφήνεις έναν ξεψυχισμένο έρωτα να αντικρούεται με την φιλοσοφία σου και να σε πηγαίνει πίσω. Με την έννοια των σημαντικών πραγμάτων που έχεις μέσα σου για να κάνεις και σε καρφοπιάνουν αγκυλωμένα.
Νιώθεις?
(fotos by Era)
.jpg)
