ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ -1998

(έτσι είπα σήμερα να ταξιδέψουμε λίγο στα θρανία! σε μια απο τις πρώτες συγγραφικές μου προσπάθιες)

-Τι ώρα είναι?
-Ρε μαλάκα είναι εννιά παρά είκοσι, σε δέκα λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Που είναι η Αγνή?
-Έχει πάει να τρακάρει κανα τσιγάρο απο τον Λούι.
- Κάτι παίζεται μ'αυτούς , ξέρεις τίποτα?
-Θα μας τα πεί γιατί...
-μαλάκα φεύγω , χτυπάει σε λίγο.

Αυτές ήταν!Η Μυρτώ και η Μέρη . Καθώς πάλευα να σταθώ στα εύθραυστα πόδια μου οταν σιγά-σίγα άνοιγε μπροστά μου η μισογκρεμισμένη πόρτα της κοινωνίας . Τι μισογκρεμισμένη δηλαδή που κόντευαν να την ξυλώσουν από το κέντρο της γής , αυτοι οι κομπάρσοι που περιφέρονται στο σκηνικό της καθημερινότητας και νομίζουν πως είναι άνθρωποι. χα! Εδώ πρίν δυόμιση χιλιάδες χρόνια ο Διογένης έψαχνε μανιοδώς να βρεί Άνθρωπο και δε βρήκε τίποτα , τι ψάχνω!

Ήταν πρωί , ως συνήθως , μετά θα βράδιαζε και θα ξημέρωνε πάλι,ο ήλιος θα κινούταν καθημερινά στην τέλεια πορία του , σε απόλητη αρμονία με το υπόλoiπο σύμπαν και τα αστέρια που κοίταξαν όλες οι γενιές των ερωτευμένων , ο ήλιος θα συνέχιζε με τραγικά απαθή συμπεριφορά να κάνει το μοναδικό πράγμα που ήξερε να κάνει από τη γέννηση του. Αλλά δεν είναι όλα τόσο απλά. Όταν ζείς σε μια επαρχία εν έτη 1997 μαζί με μερικές χιλιάδες αγρότες, γιατρούς , περιπτεράδες , παπάδες , πουτάνες ,δασκάλους , φουρναρέους , συνεργιάδες , αδιόριστους μαθηματικούς , χαρτορίχτρες , λούστρους , πλακατζίδες , μπετατζίδες , άνεργους και αργόσχολους , ψυχοπαθείς με τραντζιστοράκια που φωνάζουν μόνοι τους και ψυχοπαθείς αγνώστου διαγνώσεος , αρχίζεις να φιλοσοφείς και να τη ψάχνεις .Κάπώς έτσι ξεκινάει ένα βιβλίο ή ίσως και μια ολόκληρη ζωή.

..συνεχίζεται