Στο βουνό

Σε προσκάλεσα απο την πόλη του Κάδμου να ρθείς να με πας κάπου κοντά βόλτα.
Δε μου χαλάς χατίρι ποτέ γιατί μ’αρέσει το ΝΑΙ.
Είχαμε πάρει τα βούνα και τα όρη. Πότε περνούσαμε μέσα απο τις στοές των ελάτων και πότε το τοπίο ανοίγονταν άγριο στους απόκριμνους βράχους.
Ξεκίνησα με διάθεση να χαθώ στους στενούς δρόμους. Ήθελα να τραβήξουμε πρώτα Βόρεια και μετά Ανατολικά, μα λίγο πιο πάνω και θα φτάναμε Καρπενήσι!
Στη Χόμορη ρώτησα, ο παππούς έδειχνε κολλημένος στο ανοιχτό μπουστο μου.
- γειά χαρά θείο, χαθήκαμε. Πάμε στην Άνω Χώρα.
- Έχετε ανέβ πλύ, θα γυρστε πίσ στου πουταμ δυου φρές αριστρά
...
Μπήκαμε στον χωματόδρομο, το χέρι μου γλύστρισε στα κουμπιά του παντελονιού σου και το εσώρουχό σου έσταζε, υδρώτα και υγρά.
- Σταμάτα, πώς μπορείς και οδηγάς;
- Δε με ξέρεις, τρελή.
Ο δρόμος είχε πέτρες και κάτω ξεχύνονταν ο γκρεμός.
- Πώς όδηγας;
Φτάσαμε στα πρώτα σπίτια , πέντε ήταν όλα όλα, στον Πόδο, πάνω στην αποκορύφωση του έρωτα, βογγούσα με τα παράθυρα ανοιχτά, κι εσύ συνέχιζες να οδηγάς και να τραβάς την κλειτορίδα μου. Το κεφάλι μου ήταν ανάμεσα στα δύο καθήσματα και κοιτούσα την οροφή του αυτοκινήτου και τα έλατα, πότε πότε, καθώς χανόμουν-επανερχόμουν και ξαναέρρεες μέσα μου.
Πολύ μου άρεσε η ορινή Ναυπακτία!