Μια μέλισσα στην παγίδα
της χρυσαφένιας αράχνης απ’ τα χέρια του Μίδα.
Mε περίσια τέχνη ύφαινε τον ιστό της
χρόνια ξερνούσε από μέσα της
τη πολύτιμη χρυσαφένια παγίδα
Να τρέφει το σύστημα με ονειροπόλες ψυχές
ψυχές που γεμίζουν τ΄ αστέρια ευχές
ευάλωτες, ευαίσθητες, καλλιτεχνικά
ταραγμένες ψυχές.
Κι όμως, μετεμψυχωτή μου, πια
δε με λυτρώνουν οι λέξεις σου,
τραγούδια μοιάζουν από
την μπάντα της παρακμής σου
γραμμένα με χέρια τρεμάμενα,
ασθενικά, κουρασμένα,
πεινασμένα για άρμεγμα
ψάχνουν να ξεζουμίσουν
τη μυθική Αμάλθεια, να κλέψουν
γυρεύουν λίγη δύναμη θεϊκή
φοβισμένα, δύναμη ψάχνουν
συμπαντική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή