Και ο χρόνος κυλάει…κυλάει
κατεβαίνει βαθεία στο γρεμό…
…είναι ο άνεμος τόσο απαλός
που για λίγο σε φέρνει πιο πίσω
μα ξανά σ’ οδηγεί στο κενό
Στον γρεμό κι αν θα φτάσεις , στο τελος ,
είν’ το τέλος του πόνου φρουρός
δε γυρνάς πια ποτέ σου εκεί πίσω ,
έτσι προστάζει του ανέμου ο χορός .
Το φτερο σου εχει φύγει έχει πέσει
μεσ’ τη λάσπη του χρόνου πληγή ,
δεν μιλώ τι να πώ πια δεν ξέρω ,
κάποτε ήξερα κι ήταν ζωή .
Τώρα καίμε κηδείες στιγμές μας
τώρα όλα φύγαν , χαθήκαν εκεί ,
και ο χρόνος κυλάει…κυλάει
και αφίνει λακούβες βαθυές
σαν τις ρόδες παλιού ποδηλάτου
που έχουν σπάσει χιλιάδες φορές .
Τι είν’ αυτό που ο χρόνος σκεπάζει
κάθε τι που έχει ζήσει στο φώς
της ημέρας , της νύχτας , του χρόνου
για να αρχίσεις ξανά μοναχός ?
Η ζωή μου μονόδρομος μαύρος
δεν γυρνάει η μέρα ξανά
κι αν γεμίσει ο χρόνος μου ο άδειος
θα γυρνώ τις σελίδες μπροστά .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή