Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ

 Ο Βασιλιάς των τυφλών

Τα αλόκοσμα ύψη είναι πάσαλοι με απόκοσμα βάθη. Όσο απομακρύνομαι από τη ζωή τόσο μου επιτήθονται τα στοιχειώματα. 

Στο στιχιερό του αλωνιού γυρίζω πλέκομαι και ξεπλέκομαι.

Το κρεβάτι δεν είναι απλό έπιπλο. Είναι λιβάδι με ασφόδελους που το δέρνει ο άνεμος και με χαϊδεύουν.

Το γραφείο είναι τραπέζη γεμάτη με εδέσματα σε γλέντι του Άδου. Ο χρόνος γίνεται μια αλογότριχα ξεριζωμένη στο δοξάρι όπως γέρνει και ριγεί το βιολί σε ληγμούς αμανέδες. 

Η μοναχική ζωή δωματίου ή ερημιάς είναι εκοφαντικός απόηχος που σε ρουφάει και σε εξοντώνει. Με μια κούραση που συνεχώς μεγαλώνει και σε πετά σε μια ανάποδη πτώση που δεν ελαφρώνεις ποτέ. 

Κοιτάς ανεστίαστα και βλέπεις το σκημένο πρόσωπο που προσκηνά το αιώνιο μάτι. Μα ούτε αυτό το βλέπεις ούτε τα μάτια του προσκηνητή.

Ανεστίαστα βλέπεις το τύφλωμα σου. Κάτι που δεν συνέβει ποτέ;