Είδα στον ύπνο μου ότι έπαθα νευρικό κλονισμό με κρίση υστερίας σε δημόσιο χώρο και σε κοινή θέα. Κάτι που ευτυχώς στην πραγματικότητα έχω πολλά χρόνια να πάθω αφού έμαθα να φεύγω τρέχοντας και να πηγαίνω παραπέρα. Ήμουν λέει σε μια ομάδα με κάτι σιχαμένες γνωστές εδώ στα Φιλιατρά για τα κοινά, τη Βιβή την άλλη τη προϊσταμένη από την τεχνική υπηρεσία, και είχαμε συνέλευση και πήγα να μιλήσω και με διακόψανε και βαράω το χέρι μου και λέω δεν τελείωσα και με ξαναδιακόπτει και άρχισα να πετάω και να σπάω ότι έβρισκα μπροστά μου να ουρλιάζω να τις βρίζω και ξύπνησα μετά από κάποια ώρα που τα είχα διαλύσει εκεί πέρα που τους έκανα για ανακαίνιση.