ΔΕΟΣ

 

Μελετώ τα συναισθήματα από παλιά. Έχω ξεκινήσει κλασικά με τα αγάλματα. Στην μετώπη με την Τιτανομαχία συναντιόμαστε με το δέος. Συναίσθημα που έρχεσαι σε επαφή μέσο των φυσικών φαινομένων, των μεγάλων στοιχειών δηλαδή. Έρχεσαι σε επαφή εξωτερικά έτσι. Εσωτερικά μου συνέβη τότε με τον Παρμενίωνα που είδα την πλάτη σου στο μπαλκόνι σου. Κοκάλωσα, το αίμα μου κόπηκε κι έγινε γυαλιά καρφιά. Αλλά δεν ήταν φόβος, είναι δέος και ξεχωρίζεται από το ότι δεν σφίγγεσαι αλλά είναι σα να αφήνεσαι εντελώς, έχεις ήδη πεθάνει. Με έχει τινάξει κεραυνός, ξέρω πως είναι, αλλά αυτό το δέος ήταν εξωτερικό, γιατί κατά βάση είμαστε άθεοι όλοι. Λοιπόν, στο stage του πανεπιστημίου κατάλαβα πως γίνεται (Το λέω stage από αγάπη και θέλω να είμαστε πολιτισμένοι, μη παρεξηγηθώ).Εκεί κατάλαβα πως ήταν η κίνηση του αγάλματος που στο πρόσωπό του είναι σμιλεμένο το δέος. Έχεις τελειώσει, σε ρίχνει πρώτα κάτω και μετά σε σηκώνει. Ε, την στιγμή που το στοιχειό σε παίρνει και σε σηκώνει εκεί είναι το δέος. Δεν το ένιωσα εκείνη την ώρα, εκείνη την ώρα το κατάλαβα όμως.