Χίλιες και μια αναρτήσεις νύχτας

  θα ήθελα να έγραφα ένα κείμενο που να μου το ψιθύριζε απόψε ο Σαρίγια. Αλλά η ψυχολογία μου τώρα ταιριάζει με του Όσκαρ Γουάιλντ. Καμιά φορά μπορώ και φορώ του Ντόριαν τη σαγήνη, όμως είμαι ακόμα πιο βαθιά, είμαι στο κελί του de profundis. Αλήθεια θα ήθελα πολύ να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου με δικαστήρια και φυλακές για σένα. Ας όψονται τα δυο μωρά. Γι' αυτό και λέω πως είμαι τραγικότερη φιγούρα από αυτή του Γουάιντν, γιατί δεν μου επιτρέπεται η δόξα και η τιμή της καταμέτωπον επίθεσης. 

Δεν θα έγραφα καν αυτά τα πράγματα αν δεν με είχαν κυκλώσει οι συμπτώσεις. Βρίσκομαι στο Σεργιάνι και κοιτώ το ηλιοβασίλεμα πριν λίγες μέρες. Ξεκινάω με την ανάσα σου. Κάποτε μπορούσα να σε προβάλω στα πάντα γύρω μου, να μεταφερθώ, να σε δω στα σύννεφα, στα βουνά, στα κύματα, να σε δω μπορούσα παντού. Πως τώρα μπήκες μέσα μου κι έγινες κάτι τόσο συγκεκριμένο και δε μπορώ να μεταφερθώ, να διαλυθώ στο σύμπαν. Κοιτώ το βουνάκι απέναντι προς την Ελαία κι αντί να βλέπω το βουνάκι στο το σώμα σου, βλέπω το στήθος σου στο βουνάκι. Γι' αυτό δε μπορώ να μεταφερθώ, γιατί έχουν γυρίσει τα πάνω κάτω. Γιατί θα έπρεπε να βλέπω το βουνάκι στο στήθος σου κι όχι το στήθος σου στο βουνάκι. Δεν γίνεται έτσι ποίηση, έτσι απλά καίγομαι άστοχα και άστιχα. Μετά από δυο μέρες έρχεται μια πολύ καλή φίλη ζωγράφος χωρίς να της έχω πει τίποτα και μου λέει πριν δυο μέρες έφτιαξα εδώ αυτό το έργο πάρ' το αν το θες, έχει και τίτλο, είναι το βουνάκι!!! Και έχει φτιάξει το βουνάκι απέναντι με την ψυχολογία μου όλη μέσα. 

Εξατμίστηκε το σύννεφο και έπεσα κάπου που θα έπρεπε να είναι η αγκαλιά σου. Κι έχω πέσει ούτε κι εγώ ξέρω που. Και δεν ξέρω πόση είναι η ξεφτίλα μου. Πόση είναι η ματαιότητα, πόση είναι η πιθανότητα, πόση είναι η ερωτική μου παράκρουση. Παράτησα τους υπολογισμούς και διαλέγω το όνειρο, το όνειρο ενός γελοίου ίσως αφού έχει πέσει η καλή του από το μπαλκόνι. Πες μου ότι είσαι κι εσύ σαν εμένα κι ότι απλά ήμουν εγώ τόσο ηλίθια. Πες μου ότι θες να γίνω ο ήρωάς σου. Πες μου ότι με ονειρεύτηκες στα μαλλιά σου. Πες μου ότι είμαστε εμείς στα γραπτά σου. Στα δικά μου εμείς είμαστε, αλλά νόμιζα πως δεν ήθελες και γι' αυτό έβρισκα τόσες πανικόβλητες δικαιολογίες που τα έκανα τελείως σκατά. Κι όλη μου η μάχη για να μη νιώθω αυτό που νιώθω. Κι όλη μου η μάχη για να φτάσω σήμερα να αποδεχτώ πως αυτή η μάχη με κινεί να τεντώνω ένα ελατήριο που αυτή τη στιγμή με τραβάει προς εσένα με πρωτόγνωρη δύναμη και με έχει χιλιοτσακίσει. Πες μου ότι ξέρω πως γράφονται τα αληθινά ποιήματα. Πες μου ότι είμαι ο ήρωάς σου. Ποτέ δε θα πεις κάτι τέτοιο. Εγώ όμως είμαι ο Ήρωάς σου. Θες ή θες είμαι ο ήρωάς σου. Μάλλον ακόμα κι αν δεν είμαι ο ήρωάς σου, εγώ είμαι ο ήρωάς σου. Μπορεί να μην είμαι ο Ήρωάς σου, αλλά ο ήρωάς σου μέσα μου είναι.

  

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως πάω συχνά στο σταυροδρόμι που σε περιμένω. Στο όνειρο μου μια μέρα έρχεσαι εκεί. Σε βλέπω από μακριά να βαδίζει και σωριάζομαι στην μάντρα. Έρχεσαι μου δίνεις το χέρι σου και σηκώνομαι. Σ' αγκαλιάζω τόσο σφιχτά που χωρίς να το θέλω μου ξεφεύγουν λίγα χοντρά δάκρυα, -ξέρεις πόσο περήφανη είμαι-. Ξεκινάμε μια διαδρομή με πλεγμένα τα δάκτυλά μας μαζί. Δεν το πιστεύω ότι είσαι δίπλα μου! δεν το χωράει ο νους μου ότι αναπνέω τον αέρα σου. Οι αισθήσεις μου είναι στο σημείο του πιο ζωντανού ονείρου. Αν οδηγώ ψάχνω ένα ωραίο μέρος για να μπορέσω να σε κοιτάξω. Να σε κοιτάξω ηρωικά στο η ταν ή επι τας. Νιώθω ότι αν δεν το κάνω αυτό μια μέρα, η ψυχή μου δεν θα ησυχάσει ποτέ. Μετά η ζωή μου γίνεται εκδρομή. Χαρτί στυλό μουσική. Γίνεται ότι μ'αρέσει. Ωριμάζω σαν χαρακτήρας, αποκτώ νοητά όρια. Γεννώ ιδέες και τις πραγματώνω και ξανά και ξανά. Βρίσκω το νόημα στο να κάνω κάτι για κάτι άλλο. Την ισορροπία όχι για την ισορροπία. Την ισορροπία για κάτι. Για το εμείς μαζί. Δεν ξέρω πως να το πω, ξέρω πόσο θέλω να το κάνω. Μέχρι θανάτου το θέλω αυτό το ζωντανό όνειρο. Εσένα στην ζωή μου δίπλα μου, μέσα μου, παντού μου κέντρο κέντρο. Όχι ότι τόσα χρόνια δεν είσαι. Αλλά τώρα είναι συγκεκριμένο. Είναι ανθρώπινο, πήλινο. Γυρίσαν τα μέσα έξω. Βγήκε ο ουρανός έξω και μέσα μπήκε ο άνθρωπος. Πως να στο πω. Ένιωσα το αμοιβαίο και είναι αλήθεια. ΑΛΗΘΕΙΑ είναι. Κόβω το κεφάλι μου. Και δε με νοιάζει, ούτε εξετάσω τι και πως και γιατί. Rien ne va plus . Πιστεύω ένα τώρα, γεννήθηκα τώρα, έχω ξεκινήσει μια καινούρια ζωή μέσα σε μια διαχρονικότητα και μέσα στο τώρα. Και δεν πρέπει να παραλύω, πρέπει να βρω τον τρόπο να έρχομαι στο σταυροδρόμι και να ζω τις συναντήσεις μας. Να ζω για τις συναντήσεις μας. Να ζω και ωραία για να είμαι φρέσκια στις συναντήσεις μας. 

Ξέρω ότι μια μέρα θα βρεθούμε. Ξέρω ότι ο έρωτας μου έχει κλείσει όλους τους εύκολους (!) δρόμους. Ξέρω ότι θα με δεχτείς όταν είμαι στην γαλάζια με ροζ κέντρο περίοδο. Τώρα προσπαθώ να είμαι στην πορτοκαλί. Η κόκκινη με κατέστρεψε, δεν δύναται να διαχειριστεί εγκεφαλικά. Θέλω να προσπαθήσω να την φυλάω για να την αλείψω στην σάρκα σου. Περνάει σαν έκρηξη από το μυαλό μου, καπνός παντού, δεν βλέπω τίποτα. Έχω χάσει πάλι στο στριπ πόκερ και μασώ μια κιλότα πυρρίχια. Δε μπορεί λέω, θα λυγίσει και θα την βγάλει ας έχασα. Κοίτα να δεις που έχει πάρει τόσο προσωπικά τη νίκη που θα με αφήσει να ρουφάω βαμβάκι. Εντάξει, οι σοβαροί παίχτες δε σπάνε ποτέ τους κανόνες. Δεν πρέπει να μείνω έτσι να πεθαίνω. Τραβάω κι άλλο κι άλλο χαρτί να αρχίσω να γδύνομαι εγωισμό, φόβους, ότι υπάρχει για γδύσιμο. Στο παιχνίδι (!) ποντάρω τον εαυτό μου τον πιο γυμνό. Έτσι όπως μ'αρέσει να βουτάω στη θάλασσα και να την νιώθω ένα. 

(art Βάνα / Βουνάκι κι άλλα στο ίδιο μουντ, το πρώτο επί το έργον. Πενάκι, πολύ λεπτομέρεια δε το νέταρε η φωτογραφία και η απόδοση στο ζωντανό είναι ασύγκριτα παραπάνω )