ο αυτοτιμωρούμενος

Δίχως θυμό θα σε χτυπήσω

και δίχως μίσος - σαν το μακελάρη!

Θα κάνω, σαν Μωυσής απ' το λιθάρι

την έρημό μου για να ποτίσω,

από το βλέφαρό σου ν' αναβρύσει

του πόνου το νερό. Κι ελπιδωμένο

το κάθε μου όνειρό στ' αρμυρωμένο

το δάκρυ σου πάνω θ' αρμενίσει,

σαν το καράβι που στο πέλαγο τραβάει

και στην καρδιά μου που θα την μεθύσει

το αγαπητό σου κλάμα, θ' αντηχήσει

σαν το ταμπούρλο που την έφοδο βαράει!

Τάχα δεν είμαι παραφωνία

μέσα στη θεία τη συμφωνία,

μια Ειρωνία με δαιμονίζει

και με ταράζει, με ροκανίζει;

Απ' τη φωνή μου λες και γεννιέται,

κι απ' αυτή είμ' όλος φαρμακωμένος!

Είμαι ο καθρέφτης ο στοιχειωμένος,

όπου αυτή η μέγαιρα καθρεφτιέται.

Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!

Το μάγουλο κι ο ραπισμός του!

Η ρόδα και τ' αποκομμένο χέρι!

Τ' αθώο θύμα κι ο δήμιός του!

Η οχιά 'μαι που 'χει η καρδιά μου ξεβράσει

-κάποιος πολύ εγκαταλειμμένος,

σε γέλιο αιώνιο αγγαρεμένος,

χωρίς να δύναται πια να γελάσει!

στη J.G.F

ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΕΡ

 (art Katie Hoffman)