λούτρινο

με στοιχειώνει τρυφερά η νοσταλγία σου

ευωδιά απ' άνθη φυτρωμένα στο κενοτάφιο των στίχων

αερικό που σαρώνει τη σκόνη των δρόμων 

και τινάζει φωτιές απ' τ' ανακατεμένα μαλλιά 

σου χαμογελώ στον καθρέπτη

εξερευνώντας στα έτη τα αίτια που μας ωχραίνουν 

και σαν φαντάσματα μας περνάν στην αιωνιότητα

όπως μπαίνει η κλωστή στο βελόνι

έπειτα, ο φακίρης αναρριχάται μετέωρα

-ιστορίες κινητικών κενών-

παράλληλα, η πριγκίπισσα απλώνει την κόμη της

για να σκαρφαλώσει ο ιππότης

όμως, τίποτε από αυτά.

μια άδεια καρέκλα στο δείπνο μας τρίζει

και με τριβελίζει το βέλος που απόψε παλεύω 

να ξεριζώσω απ' την ξερή καρυδιά

μια νοσταλγία τρυφερή με στοιχειώνει

κάθε που ανταμώνει το τέλος με την αρχή

σαν μέθεξη εκκρεμής αιματώνει τους μυς

και σε θέλω, ξύλινο καρφί στην καρδιά

(art Roberto Crippa)