Πίστες με καρμανιόλες

Δεν κατηγορώ κανέναν μεροκαματιάρη άνθρωπο. Το που δουλεύει που ψωνίζει πως την βγάζει τι και πως. Ούτε είμαι περήφανη για τα δικά μου κολλήματα και τραύματα που μου φτιάχνουν τις επιλογές μου και τον τρόπο μου. Είμαι περήφανη για κάποια έργα μου και κάποιες στιγμές μου που έδωσα και με λυτρώσανε και μου δίνουν δύναμη κι αξία. Κι ας τα πληρώνω πανάκριβα κι έβαλα και το κεφάλι μου στον τορβά. Δεν είμαι καμιά ουρανοκατέβατη γι’ αυτό ξέρω πως δεν γίνεται ή είναι εντελώς σπάνιο και μίζερο όταν συμβαίνει με ένα απλό μεροκάματο πχ να είσαι θαμώνας της νύχτας κτλ. Ξέρω πάνω κάτω πως είναι και τι προϋποθέτει η κάθε ανέλιξη και η κάθε θέση που βρίσκεται έξω από τον μέσο όρο και τα συνηθισμένα. Το να είσαι όμορφος και πνευματώδης κι αυτό να δουλεύει για σένα για την θέση σου τα ποτά σου τις εξόδους σου κτλ δεν το ωραιοποιώ δεν μπορώ να το ωραιοποιήσω κι ούτε να το ζηλέψω μπορώ γιατί ξέρω πολύ καλά τις διαστάσεις και τις μεταμορφώσεις του και τα είδη τέλος πάντων του «κονσομασιόν» ή του «χουλιγκανισμού» και ότι άλλο μπορεί να χρηματοδοτείται για να βγει κανείς να δει τον «αγώνα» ή να πιείς τα «ποτά» σου. Τα έχω ζήσει στην κυριολεξία τους και μπορώ να βρίσκω σχετικά εύκολα κι αυτόματα τις μεταφορές τους.   

Κατάφερα και στάθηκα. Στάθηκα τίμια κι έξω από την μιζέρια. Κι αυτό μου το πρόσφερε κυρίως η ελιά κι ο ελαιώνας. Και πράγματι την εκτιμώ την νοιάζομαι και της φέρομαι υποδειγματικά καλά μέχρι τώρα. Κι είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να καταλάβουν τα κολλήματά μου και να δείχνει πως τα προτιμά και τα συμμερίζεται και πως της αρέσουν σε μεγάλο βαθμό κι όχι επιφανειακά στο να καρπίζει συνεχώς για μένα αλλά στο να μου φτιάχνει την ατμόσφαιρα που μας μαγεύει. Να μένει φυσικά ζωντανή ζωηρή αυτάρκης και συνεχώς να εμπλουτίζονται τα είδη γύρω της και να μαζεύονται όλο και περισσότερα λουλούδια βότανα και πουλιά και διάφορα ζώα. Να κρατάει την μισή δύναμη για αυτήν και το περιβάλλον μας και την άλλη μισή να μου την προσφέρει. Δεν τις απαιτώ τίποτα και δεν μου απαιτεί. Έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση. Έχουμε κι ας φέτος της ζήτησα και ο θεός γελάει μαζί μου και η ελιά γελάει μαζί μου γιατί ήμουν ανήξερη και αντί να δώσει σε εμένα τα κράτησε και φέτος για αυτήν και μπράβο της και με μαθαίνει ότι έτσι να κάνω κι εγώ αν κανείς βιαστικός έρθει να μου χαλάσει την ηρεμία μου με απαιτήσεις να του τα πάρω τα λεφτά να τα φάω να καρδαμώσω και να κάνω τον κινέζο. Και την εμπιστεύομαι γιατί ήταν αγνή και φέρθηκε αθώα και σοφά για εμένα. Να μαθαίνω από αυτή και έχει μεγαλύτερη αξία η γνώση και πιστεύω πως θα μου τα δώσει πίσω κάποια στιγμή εφόσον πάρω το μάθημά μου.  Τα παιδιά τα ζώα και η Ελιά είναι οι δάσκαλοί μου και γνωρίζω πολύ καλά να πειθαρχώ και να σέβομαι στους δασκάλους.

Έχω βάλει έναν περίεργο στόχο που ξεκινάει από μέσα μου κι εκεί καταλήγει. Ωραία. Άφησα το αμάξι μου τις βόλτες τις ορχήστρες τα μέρη που με ανανεώνουν τις εμφανίσεις μου τα ταξίδια μου την σακούλα με το μαυράκι μου την «αυλή» μου τα πέντε πράγματα που προσωπικά με παρηγορούσαν και μου έδιναν μια εικόνα άρχοντα τέλος πάντων. Και το έκανα για να ελαφρύνω και να τρέξω καλύτερα. Για μια ελπίδα το κάνω ότι θα τα καταφέρω να βγω πέρα να πατήσω γερά σε κάτι δικό μου σύμφωνο με τον χαρακτήρα μου και τα κολλήματά μου. Τρία χρόνια τώρα έδωσα στην συγκομιδή πάνω από τις δυνάμεις μου. Τραυματίστηκα έφαγα από την σάρκα μου κονόμησα και καινούρια κουσούρια. Κι όλα αυτά πηγαίνοντας και μια οικογένεια μόνη μου και είναι όλη η ευθύνη δική μου. Χωρίς ανεφοδιασμό και λιποταξία. Είναι γελοίο να σταθεί κανείς σε κάτι άκυρες γλίτσες. Που μπορεί να πονάνε όπως πονάνε οι τίμιοι άνθρωποι με τις γλίτσες. Όπως πονάω κι εγώ από όπου κι αν προέρχονται και όποια κι αν είναι η κατεύθυνσή τους. Δεν μου αρέσουν. Προσπαθώ να απαλλαγώ. Δεν είναι happy hour η ώρα της γλίτσας για μένα είναι ένας πολύ βαθύς πόνος που συγκεντρώνει όλα τα αίσχη του βίου μου. Δεν κολλάω στην γλίτσα σέρνομαι να απομακρυνθώ από τον πόνο. Κι αυτό είναι δικό μου κόλλημα δικό μου τραύμα δεν το κρίνω ηθικά δεν το κατακρίνω στους άλλους το γιατί τους καλεί και γιατί τους αρέσει μπορώ να το δω και να δώσω κατανόηση και την θέση που τους αξίζει με τα δικά μου κριτήρια. Πολύ μεγάλη κατανόηση γιατί έχω βιώσει πράγματα και δεν βρίσκομαι σε κάποια ιδεατή ιδανική ή νοητή δικαστική ή ακαδημαϊκή έδρα χορτασμένος και καλοζωισμένος. Στην ζωή μου έχω περάσει παλεύοντας και πιο μετέωρα και πιο δύσκολα από ότι είμαι τώρα. Κι αυτό συμβαίνει λόγο του ότι έχω προοδεύσει κι όχι επειδή παλεύω λιγότερο. Είμαι τραυματισμένη και πολύ καταβεβλημένη. Κι οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου αυτή την στιγμή ριζώνουν μέσα μου γι’ αυτόν τον λόγο. Γιατί δεν μπορώ να δώσω παρά να δεχτώ κάποια δώρα. Και είναι γελοίο να σταθώ στην όποια γλίτσα διότι δεν είναι διασκεδαστική για κανέναν μας.

Εμένα με ενδιαφέρει να καταλήξω σε μια ζωή και σε έναν κόσμο με έναν άνθρωπο δικό μου μέσα μου ένα. Και εκεί η γλίτσα δεν θα είναι γλίτσα μα κάτι σα το νέκταρ των θεών όπως το γεύομαι στα ποιήματά μου που είναι έτσι. Μέχρι τότε ότι και να κάνω μοιραία παράγω γλίτσα. Και η γλίτσα φέρνει γλίτσα. Και δεν σκοπεύω ούτε να το ωραιοποιήσω ούτε να το κάνω κυριλέ για να περνάει τις πόρτες. Δεν μπερδεύω το καμουφλάζ με την αισθητική. Ασχολούμαι πολύ με την αισθητική. Μα προτιμώ πχ να πλαισιώσω ένα ελάττωμα παρά να το κρύψω.  Και δεν ξέρω αν είμαστε διαφορετικοί τόσο πολύ στους τρόπους μας πάντως είμαστε σίγουρα στους δρόμους μας. Μα αυτό δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα ή χειρότερα προς κι από εσένα για σένα ή για μένα. Και θέλω να τα αγκαλιάσω όλα σου. Και θέλω να τα αγκαλιάσεις όλα μου. Ακόμη κι ότι βρίζω όταν με ξαφνιάζει κάποιος πόνος ή κάποια χαρά. Ακόμη κι ότι ψάχνεις τα πράγματά μου. Και που φτιάχνουμε πίστες με καρμανιόλες ο ένας στον άλλο.