Η γλίτσα σε έναν ωραίο κόσμο θα έπρεπε να μην πονάει. Να λέγεται άνθισμα και ευωδία παραδείσου. Τα πιο τιμητικά τα πιο ωραία λόγια που μπορεί να σου πει ένας άνθρωπος είναι ο ερωτικός ερεθισμός του, η καύλα του, το άνθισμά του, ας το πει όπως του βγαίνει, με θαυμασμό και σεβασμό σε όποια γλώσσα. Κι αυτό βεβαίως σαν τιμή κι ωραιότητα που είναι να είναι καλοδεχούμενο και συγκινητικό κι ανάλογο βέβαια σε αξία με την προσωπικότητα που το εκφράζει.
Τώρα, αν κάποιοι πονάμε από αυτό και το αντιμετωπίζουμε ως πρόβλημα. Να φτάνουμε να το ονομάζουμε γλίτσα, σεξουαλική παρενόχληση, παρτολιά κι ότι άλλο. Καλό θα είναι να δούμε τα τραύματά μας. Αν το θεματάκι μας είναι ο έρωτας έχει καλός και ψωμί έχει και μάχη. Χωρίς φυσικά να την πληρώνουν οι γύρω μας. Ή να καταστρέφουμε τις σχέσεις μας και τις φιλίες μας και ναι και ναι και τους διάφορους «έρωτές» μας.
Ο Έρωτας είναι μωρός. Δεν ξέρει από λεφτά και νύχτα και πίστες. Αυτά ταξινομούνται αλλού. Όπως αλλού ταξινομείται η μέρα. Κι εγώ θέλω να είμαι στο πλάι σου. Από όπου κι αν προέρχεται το άνθισμά σου και το θέλω όπως θέλω την ευτυχία σου δηλαδή ολοκληρωμένο. Γι’ αυτό κι έχω φάει τα λυσσακά μου. Αν είναι δυνατόν να τεντώνομαι για σένα να το κόβω και να στο δίνω εγώ να το τρως. Ότι βλέπεις και σου αρέσει. Να είμαι πάντα δίπλα σου θέλω. Κανονικά κι απαραιτήτως εννοώ με φυσική παρουσία. Τόσο πολύ αγάπη μου. Θέλω να αντέχουμε. Αλλά μη το παραχέσουμε κι όλας. Καλύτερα να μη χρειαστεί. ( Εγώ όμως χρειάζομαι εσένα. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή