Μου είχε τύχει παλαιότερα στα πρώτα νιάτα μου να δέχομαι γλίτσες και να τις προκαλώ. Έτσι χωρίς ανάγκη απλά για την διασκέδαση. Να βγαίνω με την φίλη μου πχ και να δαγκώνουμε κανέναν φραγκάτο ή κανα θύμα έτσι καψούρι να μας βγάλει την βόλτα μας να φάμε να πιούμε και να του την σκάσουμε ωραία να φεύγουμε οι δυο μας. Κι είχε πλάκα και κάποιοι το κάνανε κι εις γνώσιν τους πως έτσι θα είχε η φάση. Κι όντως ήταν διασκεδαστικό και μας ανέβαζε και το παίρναμε και για εξυπνάδα κι ότι έτσι είναι η πουτάνα η ζωή και το πουρό πρέπει να τα σκάει για να τα πίνουμε και να χορεύουμε εμείς. Κι είναι μια κάποια αλήθεια πως για κάποια χρόνια δεν πλήρωσα πουθενά για μπουζούκια ποτά και τέτοια. Κι είχα και κάποιους φίλους συνομήλικούς πλούσιους και την έβγαζα και τσάμπα σε βίλες και τέτοια. Και δάγκωνα κανέναν τέτοιο στα αλισβερίσια μου όχι συχνά αλλά το έκανα όταν μου έλειπαν για κάτι. Έκανα και μια σχέση δυο χρόνια μετά που τα άφησα κατά πολύ όλα αυτά και έζησα πολύ φτωχά και ταπεινά εκείνο το διάστημα αλλά η αλήθεια είναι πως με τάιζε ας το πούμε και λίγο η άλλη γιατί έμενα σπίτι της και δεν έβαζα κάτι για το σπίτι κι αυτό με έριχνε ψυχολογικά γιατί είχα μάθει σε χαϊλίκια με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ύστερα σε γνώρισα και κάτι έγινε μέσα μου και γύρισα τελείως στην ανάποδη και τα κατηγορούσα όλα αυτά και ήθελα να γίνω υπόδειγμα τιμιότητας. Μέχρι και τα προηγούμενα να σβήσω. Το πόσο ρεμάλι υπήρξα κάποια χρόνια μέσα στα ευκολοδύσκολα. Όχι εντελώς μα τόσο όσο τέλος πάντων δούλευα πάντα και καθόμουν και με δαγκώνανε κι εμένα εις γνώσιν μου κάποιοι. Μα είχα περάσει και μεγάλα διαστήματα ασκητικά μέσα σε όλα αυτά. Βέβαια δεν περίμενα ποτέ να φτάσω σε ανάγκη εν έτη 2025 να είναι πράγματι ανάγκη να ανεχτώ γλίτσα έστω στο ελάχιστο κι έξω από την αύρα μου και είναι άσχημο και πονάει. Και βασανίζομαι να βρω κάποια λύση. Όλες τις γλίτσες μπορώ να τις στείλω ακόμη και αυτές τις μακρινές που είναι μόνο στο ίνμποξ. Όμως αυτόν τον άνθρωπο που με βοηθάει αυτή την στιγμή σε πολύ βασικά πράγματα επιβίωσης και για να κυλίσω την καλλιέργεια. Εδώ που έχω φτάσει δεν ξέρω αν πρέπει να σκοτώσω κάποιον τίτλο ή να ανεχτώ απλά ένα «μωρό μου» που λέει και τους αναστεναγμούς του δίπλα μου μία στο τόσο που βγαίνουμε έξω. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Και δε γαμιέμαι. Προσπαθώ να βγω πέρα να με ξαναορθοποδίσει η καλλιέργεια κι είμαι με μηδενικό μπάτζετ από πέρσι και μείον. Αν αυτά τώρα μου στερούνε την πολυπόθητη θέση μου στον παράδεισό σου τι να πω λέω πως προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ και γονατίζω και σκύβω το λιγότερο δυνατόν. Αλλά δεν το διασκεδάζω. Πονάω όσο καλύτερα μπορώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή