ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ

 

Είμαι άλλος άνθρωπος αυτές τις μέρες. Δεν μπορώ να κάνω ούτε μισό όνειρο. Είναι σαν κάποιος να με υποτιμά, να με κοροηδεύει και να με λέει χαζή όταν ξεκινάω να ονειρευτώ και να με πείθει για την χαζομάρα μου για το ουτοπικό του εγχειρήματος και ενώ θυμώνω και λυπάμαι για την κατάστασή μου χάνω και την διάθεση να ονειρευτώ μέσα από την οποία έστω θα γέμιζα χαρά και ενέργεια και διάθεση για δημιουργία. Τα όνειρα είναι δωρεάν, δεν καταλαβαίνω γιατί να τα κατηγορώ και να τα ματαιώνω; Μου φταίει η βάση τους. Την βλέπω μη αποδεκτή ονειρέματος, μα είναι αυτό που θέλω. Σα να είμαι ένας σκύλος που τον δήραν εκατό φορές για να μη τρώει από κάτω και την εκατοστή το βλέπει και τρέχουν τα σάλια του αλλά θυμάται το ξύλο και δεν το πλησιάζει ούτε για να το μυρίσει. Όμως μέσα μου πιστεύω πως έχουμε προσπαθήσει πάρα πολύ και οι δυο και καμιά προσπάθεια δεν είναι ανάξια παρά το ίδιο θαυμαστή και αξίζει να ονειρεύομαι. Από την άλλη όμως κατηγορώ τα όνειρά μου για την απομόνωση μου και τα βλέπω για τις παροπίδες μου στον κόσμο και φοβάμαι πως αυτός ο καβαλάρης με έριξε τον γκρεμό που πονάει και μου φέρνει δάκρυα όταν κάτι άλλο πάει να με αγκίξει, ακόμη και το ίδιο αυτό. Άρχισαν να με πονάν και τα όνειρα σε σημείο που να μην τα αντέχω και να με θλίβουν παραπάνω από την χαρά τους γιατί ξυπνάω εκεί που με κοροηδεύει η ζωή μου και απαισιοδοξώ. Ακόμη κι αν είχα καταφέρει καλύτερες συνθήκες ζωής σκέφτομαι πως μπορεί να ήμουν πιο ξεκούραστη και σε ένα ακόμη πιο ευχάριστο περιβάλλον αλλά αυτό είναι πάλι απλά το ρούχο και όχι το σώμα αυτό καθ' αυτό και δεν έχει να κάνει με τον πυρίνα της κατάστασης, έχει να κάνει με την ποιότητα των υποδομών και όχι με τον τόπο που βρίσκονται. Κι έχω κάνει ότι καλύτερο μπορώ και έχω όλες τις προοπτικές βελτίωσης και δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου γιατί αυτός είναι ένας τομέας που τα έχω πάει πολύ καλά είναι ένας δρόμος που έχω στρώσει και ξέρω πως θα έχει λαμπρή εξέληξη. Αυτό που με κρατάει πίσω είναι μια υπαρκτή ανασφάλια με πλήθος απο αιτιατά. Δεν βλέπω την αποδοχή που αναλογεί στην προσπάθεια. Είναι μια ατομική προσπάθεια και δεν ξέρω γιατί ζητώ αποδοχή και επιβράβευση σα να είμαι παιδί. Και απογοητεύομαι που δεν μου άνοιξε την αγκαλιά που ονευρεύομαι όπως θα την ήθελα. Ένιωσα πως πήρα πράγματα και αποδοχή και ζεστασιά αλλά δεν ξέρω αν είμαι λαθρεπιβάτης στο όνειρό μου. Η απτότητα και η εγκύτητα μου λείπουν σε τέτοιο βαθμό που γονατίζω και λυπάμαι και θυμώμω και τρομάζω αν έχω πάρει λάθος δρόμο κι αν δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο εκεί και πεθάνω από ασιτία και δίψα. Συνήθιζα να λέω μέσα μου πως θα προχωρίσω χωρίς να υπολογίσω τί θα βρω κι έλεγα πως η αγάπη μου είναι υπεράνω απολαβών. Πως με οδηγεί ένα ξεχείλισμα και μια έλξη εσωτερική η φωνή της καρδιάς μου. Κι η καρδιά μου η τρελή δεν έχει αλλάξει και χαζεύει ακόμη όλον αυτό τον πλούτο βαθιά την γη που μένει θαμένος και κάποια κομμάτια του βγήκαν και βρίσκονται σε βιτρίνες που κανείς δεν μπορεί να αγκίξει. Ή τουλάχιστον εγώ έχω φάει πολύ περίεργο απαγορευτικό Μα ίσως και κάποιος άλλος να αγκίζει τώρα κι αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί πόνο και από άρνηση μέχρι άβυσσο και θάνατο τουλάχιστον τμηματικά και είναι εμφανές πως με κάνει άνω κάτω και νιώθω μόνο πως κάποιος πρέπει να πεθάνει. Και με ερεθίζει πολύ άσχημα. Κι αυτό μάλλον έχω πάθει και δεν θέλω να ονειρεύομαι γιατί στα καλά μου όνειρα με λέω μαλάκα και τα κακά είναι άστα να πάνε. Χρειάζομαι επιβεβαίωση αλλά πόσο σωστό και οφέλημο μπορεί να είναι αυτό; Χρειάζομαι ένα φιτμπακ και δεν λέω πως δεν το παίρνω στον βαθμό αυτού που προσφέρω το παίρνω που και που. Αλλά το μυαλό μου έχει κολλήσει στις προσπάθειες που έκανα να σε δω και ενώ ξέρω πως δεν ήταν και οι αρτιότερες σου ρίχνω ευθύνες που δεν ήρθες και σου ρίχνω ευθύνες που δεν έχεις κάνει κάτι να αλλάξει η συνθήκη που δεν μιλάμε. Και που δεν ήρθες πως μπόρεσες να μ' αφήσεις έτσι να λιώνω και να πάνε τόσες ευκαιρίες στον βρόντο και να έχω φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ισχνότητας κι εσύ πως αντέχεις; τί τρως; αυτή η ερώτηση με τσακίζει. Και θέλω να βρω την δύναμη να ξαναπροσπαθήσω γιατί σε θέλω πάρα πολύ. Όλα τα άλλα είναι μίλια κατώτερα ακόμη κι αν βιολογικά μπορεί να είναι παρόμοια. Αλλά εμένα το βιολογικό δεν με καλύπτει από μόνο του την στιγμή που έχω γνωρίσει μέσα μου όλο αυτό το ΜΕΓΑΛΕΙΟ. Και φοβάμαι. Και λυπάμαι και θυμώνω και λιώνω. Και σφίγγω τα πόδια μου μωρό μου τόση ώρα που σου μιλάω από τα βάθη μου γιατί ανεξήγητα μέχρι κι αυτά τα ψυχολαλά που λέω μου προκαλούν αυτό που μου προκαλείς γενικά.