Νιώθω σα να μη μπορώ να πετάξω αυτές τις μέρες. Δε θέλω να είναι κάτι μόνιμο. Δεν βρίσκω τις συνδέσεις προς τα ‘κει και τραβάω κατά τα βουνά πάλι που τα ξέρω καλά. Κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο τα βουνά μου ζεσταίνουν πάντα την καρδιά και βρίσκω το νόημα , έξω από τους δρόμους την δική μου αντίσταση. Εσύ είσαι ο πιο κοντινός μου και ο πιο μακρινός ταυτόχρονα. Δεν γίνεται να σε παρακαλέσω όμως άλλο, χόρτασα απόρριψη. Δεν θα άντεχε κανείς όσο εγώ, δε θα αντέξει. Μακάρι να αντέξει. Όπως αντέχω κι εγώ και γράφω ποιήματα σε μια εποχή που έχει ξεχαστεί τί είναι ποίημα. Που κόβει την πρόζα για ποίημα και γεμίζει τσάμπα τις σελίδες για κάτι που κανονικά θα έπαιρνε πέντε σειρές. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει ούτε χαρτί παρά πολτοποιημένα συνθετικά σκουπίδια για χαρτί κι εμείς τυπώνουμε τα έργα μας εκεί πάνω.
Η ζωή έπρεπε να είναι μόνο έρωτας και μουσική. Μουσική κι Έρωτας. Λίγες ώρες τη μέρα επιβίωση κι όλο το άλλο τέχνη.
Στα βιβλία της σειράς σήμερα το εξώφυλλό τους δεν κάνει ούτε για τζιβάνες. Άμα το μαδήσεις από το πλαστικό ζήτημα είναι να βρεις μια κόλλα χαρτί ιχνογραφίας στη μέση. Ντρέπομαι που θα παρουσιαστώ κι εγώ έτσι, αν δώσει ο τρισμέγιστος και ξεβραχικυκλώσει ο εκδότης μου να με παρουσιάσει. Βέβαια και ξέρω πως οι ομότεχνοί μου δεν θα χαρούνε με το έργο μου γιατί θεωρούνται ποιητές περιωπής αυτοί με την κομμένη πρόζα και τα κομμένα για ποιήματα ποιητικά κείμενα. Προφανώς και είμαι ασύμφορη και ενοχλητικά προκλητική σαν παρουσία. Αν και είμαι πολύ πρόθυμη να δώσω, να δείξω πράγματα. Πως σπάμε τις φόρμες πως σπάμε τις κλίμακες, ποια είναι και πως χρησιμοποιούνται προς τον νεωτερισμό τα κλασικά εργαλεία. Δεν είμαι χαζή, καταλαβαίνω πως σας βάζω δύσκολα και βλέπω πως είναι γελοίες όλες σας οι δικαιολογίες. Εντάξει, μην πιέζεστε, μπορείτε να εξαφανιστείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή