στην σκιά του Κρόνου

 

Αυτές τις μέρες που είναι σα να λείπει από τον ουρανό η πολύχρωμη ονειρική φαντασία. Είναι σα να χάνεσαι απ' τον κόσμο μου, να χάνεται ο κόσμος μου. Κι εσένα κι εμένα. Είναι λες και παίζω σε ντέμο με κλειδωμένες όλες τις πίστες και τους ήρωές μου. Ξέρω ότι είναι σε κυρίαρχη θέση ο Κρόνος στον ουρανό και θα έπρεπε πιο πολύ από τις άλλες φορές να σου σταθώ γιατί έχεις το μηδέν στον Κρόνο και περνάς δύσκολα και πως τα άστρα αυτές τις μέρες μπορούν να μου δώσουν μια αίσθηση για το πως νιώθεις εσύ γενικά και να καταλάβω κάποια πράγματα για σένα και τις ανηφόρες σου τουλάχιστον αστρικά όπως φωτίζεται η ζωή σου. Μάλλον αρκετά σκούρα με δυσκολίες στην τύχη την ελπίδα και την χαρά. Ακόμα ακόμα και στην σύνδεση και την επικοινωνία. Την όρεξη και την διάθεση για δοτικότητα που πιάνεται και γεμίζει από τον αέρα. Υπάρχει ένας αυστηρός ρεαλισμός σχεδόν άκαμπτος και καθόλου αποκομμένος από την συνολική ιστορία και κουβαλώντας όλα αυτά τα φορτία η ευελιξία είναι κάτι απίθανο. Όμως υπάρχει κάτι μεστό στο συναίσθημα κάτι τόσο βαθιά χωμένο που δεν ακούγεται η ανάσα του και αναρωτιέμαι από που κι αν αναπνέει. Αν είναι έτσι είναι ερμητικά κλειστό και υποθέτω πως θα έχει αποκτήσει τρομερή ευαισθησία στο φως και τον αέρα και στα αγγίγματα και γενικά σε ότι εξωτερικό μπορεί να υπάρχει. Όμως βλέπω από τον καιρό πως είναι πιο σταθερό από την σύγχρονη τρέλα και ο ορίζοντας που κοιτάει δεν είναι αυτός που όλοι βλέπουμε αλλά μάλλον είναι ο υδροφόρος. Δεν έχει και τόσο νόημα ο κόσμος και ενώ η καθημερινότητα κινείται ευδιάκριτα, αστόλιστη σχεδόν από μαγεία και δίχως παραισθήσεις δεν υπάρχει νόημα στον ηρωισμό ούτε στις θυσιαστικές πράξεις αλλά ούτε και σε κάποιο είδος πνευματισμού σε κάποιο τέτοιο εξωρεαλιστικό επίπεδο. Η ευχαρίστηση μπορεί να έρχεται από "μικρές" πράξεις, όπως θα ήθελα τώρα εδώ να αγγίξω το χέρι σου ή να σε χαζεύω γύρω μου μέσα στον χωροχρόνο. Οι δονήσεις γίνονται σε τόσο βάθος που φτάνουν στην επιφάνεια δυσδιάκριτες και κατά πολύ μειωμένες. Η επιφάνεια μοιάζει να έχει τον δικό της πολλά βαρύ εγκέφαλο και να λειτουργεί κι αυτόνομα από το μέσα που αν του βάζαμε σήμανση πάνω θα έγραφε προσοχή επικίνδυνο φορτίο. Είμαι πλέον σίγουρη πως εκτός από τους χαρακτήρες μας είναι κι άλλοι που μας εμποδίζουν, διότι μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε φοβερά έργα. Έργα που αποδομούν το σύγχρονο πρότυπο, που έχουν κάτι πιο κλασικό κι από το κλασικό και κάτι που θέλει να είναι εντελώς ελεύθερο και μπορεί να μένει ανεπηρέαστο από αυτά που έχουν εφευρεθεί ώστε να κινούν σήμερα τους ανθρώπους. Δεν ξέρω, ότι νιώθω λέω. Δεν έχω ασχοληθεί ούτε καν να κάτσω να δω τους σκηνοθέτες που σου αρέσουν, να διαβάσω τους αγαπημένους σου συγγραφείς ώστε να κάνω μια πλάγια έρευνα για σένα. Θα ήθελα να σε είχα δίπλα μου στην ταινία για να νιώθω τα βάιπς μόνο γι΄αυτό. Και δεν θέλω με τίποτε να βγω σε λάθος μοτίβα κι εσφαλμένα από κάτι να επηρεαστώ. Είναι κι αυτό ένα από τα δικά μου κολλήματα ίσως και τραύμα που με έχει οδηγήσει στον δικό μου τρόπο. Ίσως κάτι γίνει για να βρεθούμε και να μεταβληθεί ο ρυθμός του κόσμου. Ίσως πάλι να μείνουμε χωριστά. Και οι ίδιοι χωρισμένοι και ραγισμένοι, αποφασισμένοι να ζούμε έτσι. Κι έχω τώρα πάλι αυτή την βεβαιότητα, πως νιώθω όπως νιώθεις. Τραγικά καταδικασμένο. Χωρίς να μπορώ να ζητήσω να μου πεις κάτι να μου δώσεις ένα δυνατό σημάδι που το έχω τόσο ανάγκη να σε δω.