Δεν ξέρω τι μπορεί να ορίζει τις αφετηρίες και τα τέρματα. Τις αλλαγές στις καταστάσεις, τα προαπαιτούμενα και τα συναφή. Πέρα από τις δικές μας προσπάθειες και τις δισεκατομμύρια παραμέτρους, τα άστρα και τα ζώδια, το τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Μα όπως κι εσύ ξέρεις, φαντάζομαι θα έχεις κάνει λίγο γεωλογία, η ουσιαστική γενική αλλαγή είναι τόσο αργή που οτιδήποτε συντελείται ραγδαία είναι φαινόμενο περαστικό κι επηρεάζει μια επιφάνεια, μια συγκεκριμένη συνθήκη, όσο κι αν μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι. Τα σημαντικά από την διάσταση που συνηθίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ως κυρίαρχη στις αισθήσεις μας, ξέρουν να επιζούν, να λάμπουν και να την φωτίζουν, να βλέπουμε τις βλακείες. Έχω περάσει τόσες ώρες ατέλειωτες μέσα σε ονειροφαντασίες, σε μεταφορές και ποιήσεις που ο κόσμος μου αυτός είναι πιο ισχυρός από την αηδία που λέγεται πραγματικότητα και με θλίβει και με περιορίζει γιατί με θέλει κάπως συγκεκριμένα, με κατηγοριοποιεί και με συγκρίνει, μου απαγορεύει και μου επιτρέπει, με σβήνει, με κλειδώνει και μου ζητάει κλειδιά, τα κλειδιά που καταπίνει. Την ναυαρχίδα μου μέσα στην υφαλοκρηπίδα, τα στρατεύματά μου προωθημένα. Ότι πολυτιμότερο έχω είναι η καύλα μου η τόσο εγκεφαλική που έχω για σένα. Και σε προτιμώ αχτένιστη από το αλάφιασμα μέσα στην αγκαλιά μου. Αλλά λίγοι μπορούν να ξέρουν πόσο σημαντική πράξη είναι το ατένισμα, όταν πρόκειται για έναν ποιητικό νου. Το πόσο κοπιαστικό μπορεί να είναι. Κι αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε ξεκούραση και ξαλάφρωμα στο άγγιγμα το συγκαταβατικό που είναι από προσμονή και προσευχή χτισμένο, τόσο βαθιά που τίποτε, κανένας σεισμός, δεν μπορεί να το γκρεμίσει. Κι ας έμεινε από τους βάρβαρους μόνο η βάση εκεί. Υπάρχουνε πράγματα καθημερινά που θα μπορούσαν να μας δώσουν χαρά και δύναμη επίγεια, με επίγεια πράγματα. Όχι απαραίτητα λογική. Όμως έναν εμπλουτισμό των αισθήσεων, μια μεταφορά. Ομόνοια-Νέα Ιωνία, δεν ξέρω τι είναι αυτό, τι μπορεί να εννοεί αυτό. Κάθε μέρα στις δώδεκα βασανίζομαι αν όντως σε έχω χάσει, από μέσα σου και τι έχεις γίνει. Μα δεν βλέπω τίποτε ανίκητο που να εμποδίζει. Τους δυό. Η σιωπή και τα σκοτάδια που με βουτάν από τα αρχίδια και μου τα δίνουνε και τα τρώω και δυναμώνω γιατί πεθαίνω απ΄ την πείνα. Θα μπορούσαμε όμως να ξεκουραστούμε κάπου, να μιλήσουμε τις σκέψεις μας για το πώς μαζί. Κι είναι ώρα που τρέχουν αλλαγέ,ς με την φαντασία πάλι να καλείται να κάνει κουμάντο σε πράγματα πρακτικά. Και θα ήταν ωραίο να έβγαινε μια κοινή απόφαση από μια στιχομυθία, έτσι πιο λαϊκιά και αχτένιστα από αλάφιασμα. Θα ήταν ωραία και ας έβαζα όλα τα υλικά μου, τί να τα κάνω, πόσες πασιέντσες να τα ρίξω. Κάνω ένα βήμα τυφλό και κουφό στα νερά. Τραίνα που πήρα. Συγνώμη αν βρήκα την ώρα. Ξέρω ότι είσαι σε θλίψη. Δυσκολεύομαι με τόσο συναίσθημα να βγαίνω από το είναι και να γίνομαι ο τρίτος. Δε μπορώ για πολύ ώρα, χωρίς τον έρωτα μου τελειώνει γρήγορα η αναπνοή. Δεν βρίσκω νόημα να φτιάξω το οτιδήποτε. Ξέρω τι είμαι και τι χρειάζομαι και νομίζω ότι νιώθω τι είσαι και τι χρειάζεσαι, τις μεγάλες και τις μικρές ώρες που σε νιώθω κοντά μου, κόντρα σε όλα τα δολοφονικά γεγονότα και τις οπτικές από το πάτωμα και τις οπτικές τις πάνω από τη σκεπή. Με ότι τελικά έγινε σηκώθηκα όρθια και βάρεσα προσοχή. Γι’ αυτό θέλω να αγκαλιαστούμε στα όρθια πρώτη φορά. Να το κάνουμε έτσι στον τοίχο, να τον γκρεμίσουμε. Για να ενωθούμε χωρίς άλλες προϋποθέσεις πέρα από αυτά που μπορούμε κι αντέχουμε. Έχω κάνει τόση ασκητική και αφαίρεση στην φαντασία που έχουμε μείνει μόνο εμείς. Και ευτυχία είναι ο ένας πλάι στον άλλο κι ο βόμβος από τις καρδιές μας, μόνο, τίποτε άλλο. Να είμαι δίπλα σου όποτε με ζητάς.