Είναι απόγευμα. Πιάνω το τηλέφωνο. Το αφήνω. Τι να πω. Κολοτηλέφωνο. Και πες ότι λειτουργούσε.  Απόσταση. Κατάσταση. Συνθήκη. Όλα είναι σπόρια που πρέπει να φυλάω σε μέρος δροσερό. Αγέννητα πράγματα που θέλουν προϋποθέσεις. Σιγά το δύσκολο! Άλφα βήτα γάμμα τελείωσε. Πότε ξεκινάμε; Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, ο μικρότερος, εντάξει, να την κάνω. Σκεφτόμουν ότι στην Αλεξάνδρεια έχει ακόμα ελληνικό σχολείο. Τίποτα δεν μου φαίνεται πιο τρελό από το χώρια. Τίποτα δεν μπορεί να είναι χειρότερο που να με κάνει να νιώθω λάθος. Τα ποιήματα πιο πολύ από όλα, πάλι τα μισώ τα μισώ τα ποιήματα. Φοβάμαι ότι έχουν αρχίσει να μου φταίνε και τα όνειρα τώρα. Αυτή η κατάσταση με σκοτώνει πιο πολύ από πριν. Και δεν υπάρχει τίποτε να πιάσω. Είναι όλα τέλεια μόνο που λείπεις και είναι όλα χάλια τελικά. Την έχω πατήσει. Θεε μου βγάλε μου ένα δρομολόγιο σωστό. Σου έχω βγάλει μου λέει. Ναι, δρομολόγια έβγαζα κι εγώ, είν΄η δουλειά μου. Και δέξου επιτέλους τη γιατρειά απ’ το χαρτί! ΌΧΙ όχι όχι όχι χίλια εκατομμύρια τρισεκατομμύρια ΟΧΙ. Κι ένα ναι αθόρυβο από κάτω τους. Τα άδειασε το φορτηγό με  ανατροπή. Έφυγα. Πάω θάλασσα. Άλλο ένα λεπτό εδώ και θα αρχίσω να ουρλιάζω…