Καταλαβαίνω πως η αγάπη δεν είναι θέμα διεκδίκησης. Πόσο ας πούμε μπορείς να κάνεις πράγματα για να κάνεις τον άλλον να σε αγαπήσει και να ενδιαφερθεί για σένα; Η αγάπη μάλλον συμβαίνει ή δεν συμβαίνει από το πόσο μπορούμε και το τι μπορούμε να αγαπήσουμε. Αναπτύσσονται οι  σχέσεις και κάνει ο καθένας τις ανάλογες θυσίες για να βρίσκεται στον χρόνο και τον τόπο της. Και πόσο τα πληγώματα σε τραβούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν ζήτησα πολλά, ξέρω ότι μπορώ και με πολύ λίγα αλλά όχι με το τίποτα ή τις σκέτες ιδέες και υποψίες αγάπης κι ενδιαφέροντος. Ξέρω ότι βρέθηκαν στην ζωή μου γυναίκες που μ’ αγάπησαν πολύ και κρατώ επικοινωνία και συντρέχω εκεί στις χαρές και στις λύπες μου, να πάρω ένα τηλέφωνο, να πάω κάποιες μέρες να περάσουμε μαζί, λίγο περίεργα και νοσταλγικά λόγω των ερωτικών σχέσεων που πάντα τις κόβω πριν πεθάνουν για να μην πεθάνουν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν πεθαίνουν ποτέ και καλύτερα είναι να θυμάσαι την ιστορία σου στις ακμές της. Είναι άσχημο να στραγγίζεις την καρδιά, όπως όταν πας να μαζέψεις βότανα ας πούμε ποτέ δεν τα μαζεύεις από ένα σημείο όλα, μαζεύεις και αφήνεις για σπόρο, για τα πουλάκια, τα ζωάκια, τους άλλους ανθρώπους. Νευριάζω απίστευτα όταν βλέπω να έχει περάσει κάποιος σε ένα σημείο και να έχει τρυγήσει την φύση γραμμικά και να μην έχει αφήσει τίποτα πίσω. Ακόμα και στις ελιές μου αφήνω λίγο, έστω ελάχιστο καρπό, με ευχαρίστηση, δικαιολογούμενη πως είναι στα ψηλά ή στα πυκνά. Γιατί ξέρω πως δεν αξίζει τον κόπο να ξεπατωθείς εγωιστικά έτσι για λίγα ακόμα σπυριά ελιές.