Θα γίνω σαμουράι

 

Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήξερα ή δεν ξέρω τι κάνω. Μπορεί να μην ήξερα, να μην ξέρω τί είχα απέναντί μου αλλά ήξερα τι έκανα και τι κάνω κι έκανα πολλά πράγματα για να ξεθυμάνω. Να πω πως προσπάθησα αρκετά. Πως απέκλεισα έστω κάποια ενδεχόμενα που με βασάνιζαν ή που μπορούσαν να μου δώσουν κάποιες απαντήσεις, όχι ότι τα κατάφερα όπως τα θέλω κι όπως τα ένιωθα πραγματικά -Ούτε καν έχω αρχίσει-. Άλλα βγήκαν χειρότερα κι άλλα καλύτερα. Και τα έκανα τα περισσότερα από το θυμοειδές και το στομάχι και την κοιλιά ή δεν φυσούσα καθόλου. Όπως φυσάς ένα πνευστό για να παίξει από χαμηλά την κοιλιά αλλά το στρώνεις με το στέρνο και την καρδιά που αναπνέεις. Μπορεί να αναπνέεις με τα πνευμόνια εντάξει αλλά τον ρυθμό στον δίνει η καρδιά, πάντα η καρδιά και το μυαλό το μόνο που βοηθάει είναι να τον κρατάς, να τον εμπλουτίζεις και να τον βελτιώνεις. Και βλέπω πως ο εαυτός μου είμαι όταν παίζω τζαζ και αυτοσχεδιάζω γιατί καταβάλω πολύ πνευματική προσπάθεια να κρατηθώ στο επαναλλαμβανόμενο μέτρο που πρέπει να το σκέφτομαι συνέχεια ενώ όταν μου δίνεται η ευκαιρία να συνοδεύσω όπως μ’ αρέσει πραγματικά νιώθω βουτηγμένη μέσα κάπου μαγικά να ανοίγει και να με αγκαλιάζουν κύματα. Φτάνω να νιώθω πως μπαίνει μέσα μου. Πράγμα που μου συμβαίνει με την ποίηση κάποιες σπάνιες αξέχαστες στιγμές που έχω γράψει δέκα μαγικά έργα. Με τον ίδιο τρόπο μου συμβαίνει και στην μουσική αλλά εκεί έχουν μείνει όλα στο σύμπαν. Και ποιήματα έχουν μείνει καταγραφή στο σύμπαν. Αλλά δεν με στεναχωρεί καθόλου που δεν έχουν καταγραφή γιατί δεν έχω βρει κάποιον που να φαντάζομαι ότι θα ένιωθε τόσο υπέροχα όσο νιώθω όταν τα άκουσα να βγαίνουν από μέσα μου. Τα έχω ανοιχτά. Όποιος θέλει τα βλέπει. Φαίνεται πως μόνο σκέφτομαι τον μεγάλο μου έρωτα. Τέτοιες στιγμές ότι θα ήθελα να το μοιραζόμουν, ναι, θα ήθελα πολύ να μοιραζόμουν όλες τις στιγμές και σκέφτομαι πως αν όντως ήθελε θέλει να τα ακούσει, δε μπορεί, φτάνουν με κάποιον τρόπο εκεί, όπως πιστεύω πως κι εγώ, όταν τα καταφέρνω, τα καταφέρνω από κάποιο άγγιγμα, μοίρασμα, γιατί δεν μπορεί να το κάνω μόνη μου αυτό κι έτσι ησυχάζω. Και πάλι λέω πως μπορεί να μην ξέρω πως γίνεται, ακόμα και να μην ξέρω από πού έρχεται και γιατί. Γιατί; Γιατί είναι κάτι που με γεμίζει και περισσεύει. Ναι, φεύγει όταν κοιτάω γύρω μου κι απορώ και ξέρω ότι δεν πρέπει εκείνη την στιγμή κι ούτε χρειάζεται να κοιτάξω. Γιατί βλέπω πως είμαι εγώ κι ο Ορφέας που παίζει ή ο Πάνας. Αλλά δεν βλέπω καλά, το ξέρω ότι δεν βλέπω καλά και χρειάζομαι συνοδό ή αλλιώς μπορεί να με βγάλω αλλού για αλλού, χωρίς να είναι κακό πάντα αυτό. Θέλω πολύ να βγω κάπου κοντά στην αγάπη μου. Τον έρωτά μου. Θέλω πολύ, έφτασα τόσο κοντά… έσπασε ο ουρανός και με πλάκωσαν σύννεφα. Δεν έχω διαβάσει τον Osho, ούτε τον Τέσλα, τον Σοπενάουερ, κι ούτε καν τους αρχαίους, μπορεί να μην έχω διαβάσει πολλά. Μόνο αυτά που μου έχουν ήδη συμβεί αναγνωρίζω. Κι έτσι άκουσα να λένε πως συμβαίνει με τις γνώσεις. Ότι, δηλαδή, δεν είναι γνώσεις αλλά αναγνωρίσεις. Όμως είναι ευχάριστο να αναγνωρίζεις. Νιώθω πως νιώθω όπως αισθάνεται. Σηκώθηκα και ξαναχτύπησα το κεφάλι μου πολύ πάλι τώρα. Δεν θέλω να βάλω κανένα στοίχημα. Είμαι σίγουρη πως ξέρω πως αισθάνεται ο έρωτάς μου, δεν το παίζω. Κι ούτε θέλω να ξεκινήσω με παιγμένα νεύρα.  Πρέπει να συμφωνήσουμε. Και από ότι θυμάμαι καλά όλο το τελευταίο τεράστιο διάστημα διαφωνήσαμε, σερί πόσες φορές! Αλλά όλα αυτά όμως επικύρωσαν την αρχική μας συμφωνία. Ξέρω, δεν βλέπω καλά. Είπαμε, ξέρω τι κάνω. Κι ότι θέλει ας γίνεται.