Siamos Realistas

 

Siamos Realistas

 

Εγώ ονειρεύομαι όλη την ώρα. Κάποιες φορές σε πιάνει κάτι και σου την σπάει που ονειρεύομαι και μου κόβεις τον βήχα. Τις στιγμές αυτές δεν έχω ζωή. Η ζωή μου βγαίνει off, γίνεται άδικη κι ανυπόφορη και χάλια γιατί σκέφτομαι ότι δεν σ’ αρέσουν αυτά που έχω και μπορώ να σου δώσω. Γιατί είναι ρεαλιστικά όλα μου τα όνειρα είναι πραγματοποιήσιμα.  Κάνω τρελούς συνδυασμούς και γεννιούνται υπέροχες στιγμές στην ζωή μου και την ζωή σου που γίνεται η πολυμορφική ζωή μας καράβι στα χέρια ενός ευτυχισμένου Κολοσσού, εννοώ που πατάει σε δυο μέρη και γίνεται πύλη και τα ενώνει. Την περισσότερη ώρα ονειρεύομαι. Και μαζί όταν είμαστε ονειρεύομαι και μας ταξιδεύω.  Ξέρω πως, όταν πχ πλένω τα πιάτα ή μαγειρεύω ή σκάβω ή βάφω ή γράφω, κάνω πράγματα μαζί σου στα όνειρά μου. Στα όνειρά μου είμαστε εσύ κι εγώ και κάνουμε συνήθως απλά πράγματα. Βέβαια με πιάνουν και μανίες και αίσθηση μεγαλείου και σκέφτομαι μεγάλα έργα, αλλά μόνο για να σε εντυπωσιάσω και να μην βαρεθούμε.  Στα όνειρά μου είμαστε εσύ κι εγώ και τα υπόλοιπα που αγαπάμε τριγύρω. Αν πω ότι εσύ είμαι εγώ ξεμπέρδεψα αλλά δεν είναι τόσο απλό γιατί αν ξεμπερδέψω είμαι σίγουρη ότι ή θα τρελαθώ τελείως ή θα ξετρελαθώ από την τρέλα που έχω φτιάξει και είναι η καλύτερη που υπάρχει για την περίπτωσή μου και την έχω επιλέξει και εξελίξει με τόση αγάπη και ενθουσιασμό τόσα χρόνια κι έχει καρπίσει όντως υπέροχα κι ευγενικά. Μόνο που αφήνει μια ασυμφωνία με το σώμα μου που εκεί είχα βρει κάποιες λύσεις που όμως δεν λειτούργησαν ποτέ καλά και τελευταία δεν λειτουργούν καθόλου. Με κλείνουν στον εαυτό μου και τελικά με εκμηδενίζουν, με αχρηστεύουν, με χαζεύουνε. Όλα μου τα όνειρα είναι ρεαλιστικά και πραγματοποιήσιμα. Σε συμφωνία με τις ζωές μας, με τον τρόπο σκέψης μας και τις αρχές μας, δηλαδή, απλά, λιτά, φωτεινά, πανέμορφα, φυσικά, αειφόρα. Αγνά σα νεογέννητα και ζεστά σαν τον παθιασμένο έρωτα. Σε συνεχή κίνηση, έρευνα κι εξέλιξη.  Είναι στιγμές ανάμεσα και μέσα στις εργασίες και τα υπόλοιπα που αγαπάμε. Στιγμές εγκεφαλικού και σωματικού έρωτα που δεν σταματάει γιατί περνάει από το ένα στο άλλο, κάνει κύκλο κι έχω χάσει τον λογαριασμό. Κάποια φορά που είχα πέσει έμεινα πολύ κάτω και το παράτησα. Σταμάτησα να μετράω και έφυγα. Κι αυτό συνέχιζε να κάνει μόνο του κύκλους. Έτσι λειτουργεί φαίνεται, με τον δικό του θεό που μόνο όταν γίνεσαι παιδί στην καρδιά μπορεί κάπως να τον καταλαβαίνεις, να συμπράττεις μαζί του έτσι ωραία. Κάποιες φορές χρειάστηκε να χάσω την αθωότητά μου για να καταλάβω γιατί δεν τον ακολουθούμε τόσες φορές που μας γνέφει και μας ψιθυρίζει στο αυτί πράγματα που δεν είναι δα και τίποτα μεγάλα μυστικά. Υπέφερα πολύ σε αυτή την διαδικασία και υποφέρω όταν γίνεται και στο κάτω-κάτω δεν χρησιμεύει παρά μόνο στην κατανόηση άτυχων αχάριστων και μικρών στιγμών. Άσχετα που για μένα ακόμα και οι μικρές μας στιγμές είναι το ίδιο μεγάλες με τις μεγάλες, αλλά με περισσότερο πόνο και λιγότερη χαρά. Καταλήγω λοιπόν πως οι εργασίες και τα υπόλοιπα και οι ζωές δεν γίνεται κι ούτε πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν. Και τα όνειρά μου που τα έστριψα τόσες φορές και ξαναγύρισαν μόνα τους με τόση φόρα ούτε κι αυτά χρειάζεται να πολεμήσω, πόσο μάλλον όταν όλα δείχνουν πως είναι και επικίνδυνο να κοπούν. Να τα κόψω δοκιμαστικά μπορώ να το προσπαθήσω με μια αγωγή μου λέει ο γιατρός μου.  Αν είμαι στην παράνοια να το κάνω. Αν πρέπει να το κάνω θα το κάνω. Εντάξει, θα το κάνω. Νόμιζα πως χρειάζομαι τις απαντήσεις από σένα για κάτι τόσο καθοριστικό.  Ήξερα και ξέρω όμως στην τελική πως δεν έχει σχέση το αν είμαι μόνη μου ή αν είσαι κι εσύ εδώ μαζί μου με αυτό. Κι ούτε πρόκειται να σιγουρευτώ ποτέ για κάτι τέτοιο. Στην τελική στατιστικά περισσότερο καιρό έχω περάσει ξέροντας πως δεν είσαι παρά πιστεύοντας πως είσαι χωρίς να έχει σε κάτι άλλο επιρροή αυτό από τον τρόπο που εκφράζομαι. Απλά όταν πιστεύω πως είσαι κι εσύ σε αυτό κάνω περισσότερη τέχνη και σου μιλάω περισσότερο, ενώ όταν δεν το πιστεύω κάνω περισσότερο μηχανικές εργασίες και ασχολούμαι με μια ηθικοπολιτική εργασία με μια φόρμουλα που ξεκίνησα το 2014 και έχω τρία χρόνια να πιάσω, αν και πιστεύω πως αυτή είναι που θα με δοξάσει κάποτε, πέρα από τα δέκα καλά ποιήματα  που έχω φτιάξει με την δική μου ταυτότητα, εννοώ με έναν καινούριο τρόπο στην ιστορία της λογοτεχνίας. Λέμε τώρα. Όμως πραγματικά το αν είσαι μαζί μου σε αυτό μόνο χαρά μπορεί να μου δώσει και τίποτε άλλο, τα άλλα τα γεύομαι ήδη.  Την αγωνία που έχω για το αν είμαι παρανοϊκή ή όχι και την σχέση που μπορεί να έχεις εσύ με αυτό ξεκίνησα να την τακτοποιώ. Θα πω αυτό που λένε οι φρόνιμοι και λογική. Θα κοιτάξω να τα βγάλω μόνη μου πέρα. Λέω ΝΑΙ λοιπόν, είμαι παρανοϊκή και ξεμπέρδεψα τώρα και μ’ αυτό. Γιατί κι έτσι μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι, να προσπαθώ, να διεκδικώ αυτό που θέλω που είναι οι χαρούμενες στιγμές, παρανοϊκά ή κανονικά μαζί σου. Λέω ΝΑΙ και γίνομαι ανέλπιστα καινούρια. Θέλω να το πιστέψω. Και δεν φοβάμαι την χημεία. Κάποτε βγήκα από την ηρωίνη. Δεν θα φοβηθώ καμία ουσία. Τόσα ασφράγιστα έχω πιεί, μπορεί και να είναι το καλύτερο που θα έχω πιεί έβερ αυτό.                Κι ότι σου έχω πει ισχύει..       Σ’ αγαπάω μάτια μου, θέλω να σου δίνω  ότι καλύτερο έχω. Μπορεί να μην πληρούνται αυτή τη στιγμή όλες οι ορθολογικές προϋποθέσεις αλλά πιστεύω πως δεν είναι λόγος αυτός να ανησυχούμε. Ίσα ίσα, αυτό είναι το ενδιαφέρον και η δοκιμασία και η αξία του αγώνα. Έτσι πιστεύω, όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.